Szopka u wiesiołka (Gość w dom II)

     Sylwetkę mego Gościa o sympatycznym, choć na swój sposób przewrotnym nicku

                                           

  

                                     wiesiołek

poprzez wywiad z nim nieco Wam przybliżyłem. 

     Dodam jeszcze parę jego osobistych wynurzeń (nieznacznie tylko przeze mnie zredagowanych), które stanowią istotne kontekst i tło dla, moim zdaniem, najlepszego jego wiersza, który to miałem zaszczyt i przyjemność przeczytać.

     Urodziłem się jakiś czas temu. Sam tego nie pamiętam. Nadal żyję. Pracuję - staram się robić to głową i z głową. Nie stronię też od pracy fizycznej, która daję większą frajdę. Niestety, często za darmo. Na sercu leży mi szeroko pojęta ekologia i ochrona tego co już jest.

     Przez ponad pół roku moje "hecne wierszyki". zamieszczałem na pewnym portalu literackim z przewagą tekstów poetyckich, określonym jako serwis miłośników poezji.Taki serwis amatorskich tekstów. O poziomie różnym od niezłych, moim zdaniem, wierszy po totalne gnioty. Odzwierciedla to poziom takich samych różnych autorów.

     Spora liczba autorów, przeważnie emerytek i emerytów, spełnia tam marzenia „bycia poetą". Więc tematyka łatwa do przewidzenia - miłość, wiara, kres życia. Oczywiście, są też autorzy młodsi i tematyka inna.

     Liczna część piszących jest ogromnie zaangażowana i zabiega, na wszelkie sposoby, o popularność. Są koterie, sympatie, antypatie. I najważniejsze - komentarze na okrągło!

Sam uległem temu "czarowi" i "zakotwiczyłem w tej przystani, a raczej wodnej stanicy". 

     Stopniowo zacząłem postrzegać bigoterię, ciasnotę umysłową, megalomanię "połetów". Zależność zadufania w sobie była często odwrotnie proporcjonalna do umiejętności. Portal roi się od zwyczajnych błędów fleksyjnych i, co nierzadko - ortograficznych. Wiele komentarzy i uwag na tym towarzyskim portalu, było tak zabawnych i prześmiewczych, że uznałem, iż warto się pobawić.

Bo czy, w końcu, jest coś cenniejszego niż dobra zabawa?

Moim zdaniem - nie!

Czas teraz na jego wiersz satyryczny, który jest jeszcze bardziej przewrotny:

                              Na Trzech Króli

publiczna tv, prasa i radio kłamią. Podobnie Biblia. O pierwszym wie obecny rząd, o drugim - ja.

Kacper, Melchior i Baltazar,
szli pod szkołę czy na bazar
paląc mirrę i kadzidło.
Życie nigdy im nie brzydło.
Nieśli z sobą kasę, zioło.
Wzrok wesoły wiedli wkoło.

Nagle! ... Gwiazda spada z nieba!
Znak, że towar ukryć trzeba.
Bo cenniejsze, ponad życie,
jest towaru gdzieś ukrycie!
No, a gwiazdy znak - metoda,
aby nie wpaść na Heroda
kocioł, który DEA sposobiła
kiedy Królów tak tropiła.


DEA była tak zajadła,
że nie spała i nie jadła,
przetrząsnęła każdy kątek,
rzeź zrobiła niewiniątek,
obiecała - ukrzyżuje,
kiedy zioło gdzieś poczuje.

Co tu robić? Czasu mało.
Fantów pozbyć by się zdało.
Jakiś żłóbek... i stajenka.
W żłóbku malec. Nie na rękach?
Prądu nie ma! Jezus Maria!
Terroryści, czy awaria?
Szczęściem widać jest co nieco,
bo się świece jakieś świecą!

W sporej będąc już panice,
swe kieszenie, tak na nice,
wywrócili. Wysypali
cały towar! Tak się bali!
Towar ich tak mocno palił,
że go w sianku upychali.

Wszystko w żłóbku zostawili.
I uklękli, a po chwili
już żarliwie się modlili.
Wokół wszyscy byli mili.
Chociaż było ciut zamętu.
Tak cieszono się z prezentów.
Kiedy DEA przyjechała,
królów nie aresztowała.

Nikt nie puścił pary z gęby.
DEA zacisnęła zęby,
jak niepyszna się wyniosła.
Chwila była tak doniosła,
że ją w Biblii opisano.
Chociaż rzecz poprzekręcano.

Józef z Marią wciąż myśleli.
Dwa tysiące lat! Czas... mieli!
- ”Zostawili, czy też dali?
Może uciec z tym na Bali?”
Maria całość przywłaszczyła.
Potem ręce swe umyła.
Pukam się sam teraz w czoło:
Stąd „maryśką” zwą dziś zioło!...

A historia zęby szczerzy,
bo... Trzej Króle to – dealerzy.

     Na koniec kilka moich uwag, aby zapobiec niepotrzebnej awanturze. Niestety, w Kodeksie Karnym, w art.196, jest mowa o obrazie uczuć religijnych:

„Kto obraża uczucia religijne innych osób, znieważając publicznie przedmiot czci religijnej lub miejsce przeznaczone do publicznego wykonywania obrzędów religijnych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.”

(Dz.U.1997.88.553 - Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny )

Dlaczego użyłem tu słowa „niestety” Nie mam obiekcji co do intencji tego artykułu, jest bezwarunkowo słuszna.

Jednakże uczucia, wg mej wiedzy psychologicznej (na studiach zaliczyłem z bardzo dobrym skutkiem trzy semestry psychologii), są na tyle silne w swej autonomicznej intymności, że na tak banalną czynność jak obraza, same z siebie, są zdecydowanie odporne!

     Obrażani są ludzie za ich myśli, słowa uczynki i... zaniedbanie. Brzmi znajomo, nieprawdaż?!!!

     A jak tutaj potraktować ateistów czy łagodnych z natury agnostyków? Czy ich uczucia sa na tyle groźne i pejoratywne, że wręcz należy je obrażać?!!!

Trąci mi to oczywistą dyskryminacją.

Mam nadzieję, że memu Szanownemu Gościowi nikt czegoś takiego nie będzie imputował. Oby.