To przecież tylko poeta

                                                                              

                                                        Rafael Santi - Parnas

        W tę najmilszą dla mnie godzinę przedwieczorną, gdy rozkoszowałem się lekturą rubasznych acz finezyjnych ballad François de Montcorbier – Villon'a, popijając pinot noir demi sec, bez żadnego stuk – puk, rozwarły się drzwi na oścież i...
Wpadła do mnie niespodzianie, po dłuższej nieobecności w mych, nierzadko ubogich duchem, progach.
    Od razu poczuła się jak u siebie, tak  jakby tylko na chwilę zeszła do sklepiku, po chleb, mleko czy naszą ulubioną gazetę.
Prześliczna, wytworna i eteryczna: 
Mademoiselle Veine,

la Princesse de L’ÉBLOUISSEMENT

(panienka Wena, księżniczka olśnień)
     Przegadaliśmy ze sobą cały długi dzień i niezmiennie za krótką noc, tak, jak to zwykły czynić dwie bratnie dusze, zadurzone w sobie nałogowo, notorycznie i bezprzykładnie.
     Na jej cudownym obliczu przemykały niczym spłoszone sarny, blaski i cienie. Smutek, zaduma, błyski kokieterii, woalki melancholii, oraz refleksy ukojenia, od przyzwalającego uśmiechu do ekstazy zasłużonego spełnienia...
    Rankiem spojrzała na mnie , spod swych cudownych rzęs, niezwykle poważnie i oświadczyła:
- Jestem przy nadziei...

            

                                                                  K L I K

 

        Jeszcze w starym roku odgrażałem się, ż nadaję memu blogowi bardziej konkretny profil. Cóż, słowo się rzekło.

     Żaden nadawca artystycznego przekazu nie może istnieć bez odbiorcy.
Wy właśnie, Moi Czytelnicy i Komentatorzy jako Odbiorcy będziecie w każdym moim przekazie dominantą, bo przecie pomnażacie byty mego dzieła, a praktycznie oznacza to, że to dzieło czyli wiersz, w sensie, rzecz jasna, duchowym, a nie prawnym, powoli, konsekwentnie i nieuchronnie przestanie być moją wyłączną własnością.

      Maszyny proste, w tym, na przykład pług, wynaleziono po to, aby zaspokoić głód chleba. Tkwiąca zaś w nas, od chwili naszych narodzin, poezja, potrafi zaspokoić głód miłości i piękna.

   Na koniec wysnuję taki osobisty wniosek, że dzięki swym czytelnikom, poeta może czuć się jak obdarowane dziecko. Nigdy ponoć nie jest za późno na szczęśliwe dzieciństwo:

Malutki, lichy...

Gdzie mi do Schwartzeneggera,
Ach, szkoda słów?!
Bo ta jędza – nędza mnie rozbiera
Tak od stóp do głów...
W ręku same kwity, żaden fach,
Ekonomiczny łeb i małolitrażowy bak!
Szkoda czasu i uwagi,
Słony miód i słodkie maggi,
Nie do końca nawet gach!

Malutki, lichy i cieniutki,
Powolutki, no i krótki,
Tam, gdzie inni..., ach!
Ni do tańca taki, ni do wódki,
Na co ci to, takie ni to
Siak czy psiak?!

Czarną mi polewkę dają, co ja gadam?!
Przyjdzie na to czas i pewnie przyjdzie rada,
Kiedy wyjdę już na człeka,
Ty poczekaj, nie uciekaj,
Ja na razie – pas i spadam, pa!!!

                                           

        

                                                                        K L I K

      Rasowy poeta jest nadwrażliwcem. Z rzeczy banalnych potrafi zrobić prawdziwy klejnot, a szarość życia, niemal bezwiednie, ubarwi siedmiobarwną tęczą. 

     W moim pojęciu ta właśnie tęcza stanowi symbole nadziei i niepowtarzalnego piękna, tej specyficznej urody ulotnych i niepowtarzalnych chwil, które, niestety nie mogą trwać wiecznie. Mogą jedynie odradzać się w nowych postaciach, równie pięknych i ulotnych.

                                                                       K L I K