Gość w dom...

     Tak jak obiecałem, dziś pierwsza część postu gościnnego. Naszym dzisiejszym bohaterem jest

                                     

  

                                     wiesiołek

     Przyjęty przez Niego nick jest, co łatwo się domyślić, grą słowną, koniukcją, zachodzącą pomiędzy obszarami znaczeniowymi jego metrykalnego imienia, a pewnym bardzo korzystnym stanem emocjonalnym.

     Mało tego, w naszym naturalnym środowisku istnieje taki kwiatuszek, właśnie wiesiołek, z którego olej ma znaczące właściwości lecznicze, zwłaszcza dla Dam.

                                            

                                     

     Naszemu Gościowi też to chyba odpowiada i to w stylu „bardzo owszem, w najlepszym gatunku”.

     W związku z przygotowaniem tego postu, prowadziłem z wiesiołkiem obfitą mailową korespondencję.

     Gdy poprosiłem Go o jakieś info o swej osobie, to z prawdziwym męskim charme'm, wykręcił się z tego autoironicznym sianem:

PARĘ SŁÓW O SOBIE.

(TAK W PIERWSZEJ OSOBIE)

                      

                        Wykształcenie -

średnio w cenie,

trochę takie...

byle jakie.

Najważniejsze moje hobby

trzymać się głównego lobby.

Inny konik? Wręcz stadnina.

Napić się dobrego wina,

albo wódki, albo piwa,

no bo z fraszką tak już bywa,

że najczęściej bawi ludzi,

ta, co rodzi się po... wódzi.

Pora na wywiad z naszym Autorem:

 

1. Z nastaniem transformacji ustrojowej wypadły z rynku dwa pisma satyryczne: łódzka, niestety, proreżimowa „Karuzela” i renowowane „Szpilki”. Jakbyś to skomentował?
 - To chyba kwestia "urynkowienia". Może nie ma dostatecznego społecznego zapotrzebowania na satyrę "intelektualną"? Za którą trzeba jeszcze zapłacić parę "zyli". Może łatwiej "łykać" darmowe telewizyjne przekazy? Może azymuty wytyczyły... "Kiepskie" seriale? Każda odpowiedź może być poprawna tak samo, jak i błędna...
Generalnie, narzekamy na spsienie i spłaszczenie intelektualne żartu. Szczególnie politycznego, ale nie tylko. Brak finezji i walenie "na odlew". Ale czy to do końca prawda?
A żart w stylu:
Godz. 6.00. Walenie do drzwi. zaspany gospodarz:
- Kto tam?
- ABW. Otwierać!
- Do mnie, po co. Nie wierzę!
- My właśnie w tej sprawie!
Esencjonalny, celny, prześmiewczy, podszyty gorzką ironią. Aktualny. Potrzeba czegoś więcej?
Wielu zachwyca się "Kabarecikiem" Olgi Lipińskiej. A dla mnie to było dno, schyłek finezji kabaretowej. Teatrzyk dla prostaków. Pewnie będę tu szalenie obrazoburczy, ale zawsze tak odbierałem te przekazy - prymitywne do granic. I takie bezpośrednie. Więc źródła są głębsze. I prostackie "haratniemy w gałę" jest, jak dla mnie, tego konsekwencją...
Myślę jednak, że sposób przekazu śmiesznostek zmienia się. Bezpowrotnie. Wchodzimy w cywilizację obrazkową. Informacja jest sygnalna, ma epatować bezrefleksyjną sensacją. Skoro nie czytamy artykułów, esejów, pogłębionych komentarzy, to nie dziwota, że nad innymi aspektami życia przechodzimy bez zastanowienia. Zastanowienie koncentruje się na "mieć". Nie "być".
Nie wiem, czy "szkoda"... Po prostu - "inaczej".
  
2. Wg przynajmniej dyskusyjnych amerykańskich wzorów satyra ( w pojęciu ogólnym niż gatunkowym) utożsamiana jest bardzo często jedynie z  k o m i z m e m słowa, postaci i sytuacji.Czy podzielasz ten pogląd?

    - Zasadniczo, taki pogląd, moim zdaniem  wyczerpuje definicję "komizmu". Przyjmując "słowo" jako dźwięk. Bo i muzyka, ze "śmieszną" melodyką, aranżacją, może być komiczna. Rysunek satyryczny, komiczny obrazek, event, performance też mieszczą się w obszarze "słowo, postać, sytuacja." Nic mi więcej nie przychodzi do głowy.

    3. Jakie były początki Twego pisania i co  Cię do tego skłoniło?

 

- Dziecko. Najmłodszemu synowi czytałem wszystkie bajki Krasickiego, Brzechwy, La Fontaine'a wiersze dla dzieci Tuwima. Pewnego razu, zupełnie bez "ładu i składu", tak po prostu (może to jakiś... "imperator kategoryczny"?) napisałem długi wierszyk o zmaganiach piłkarskich Real - Valencia. Zaczynał się: "W trakcie meczu na Mestalla (po hiszp. czyt. "mestaja") Ronaldinio dostał w jaja"... Puenta zaś brzmiała: "(...)Pomeczowa wpierw odnowa, zaś kolacja ciepła, zdrowa. Kaloryczna bez gadania, by mieć siłę do kopania. Z czego była jajecznica? To kucharza tajemnica!"

Wszyscy, zwłaszcza syn, śmiali się do rozpuku... Mogłem pozbawić go tego perlistego śmiechu? Jasne, że nie. I tak jakoś poszło. Rozpędem. W latach 2013 - 2014 „Gazeta Wyborcza” drukowała moje "Szopki noworoczne". Okazjonalnie, kilka razy, fraszki ukazywały się w „Gazecie Olsztyńskiej”

   4. Czy zgadzasz się ze mną, że polityka i erotyka to właśnie te sfery życia społecznego, które stanowią priorytet dla twórczości satyrycznej?

- Oczywiście. Erotyka przede wszystkim! Zawsze "pieprz" stanowi o sile, to "sól" żartu. Przykład - limeryki. Podobno dzielą się na "świńskie", "nieświńskie" i "nie limeryki"... Chociaż są i inne próby podziałów. Najstarsze fraszki ("Na nadobną" na przykład) też dotykały erotyki.

No i, rzecz jasna, polityka. Nie ma prawdziwej satyry, która nie szydziłaby z polityki i polityków.

   5. Wojciech Młynarski pytał się w jednej ze swych piosenek: „W co się bawić?”. Jak widzisz przyszłość, poziom artystyczny i rozwój polskiej twórczości satyrycznej?

 - Nie jestem wróżbiarzem. Jestem fraszkopisarczykiem.

     Tyle prezentacji naszego Gościa. Gdy wyczerpią się Wasze komentarze, ukaże się post właściwy z utworem, zakwestionowanym przez pewnego bezczelnego i zakamuflowanego cenzora.

Na zachętę najnowsza fraszka wiesiołka:

Na hippochondryka

Słowo "choroba" budzi w nim drgawki.

Leków już łyka końskie dwie dawki.

On śmiechem nie rży, parska katarem.

Na łez padoku jest pewnie za karę.

Z obawą o zdrowie, wciąż pełen trwogi,

biedak nie kuty na cztery nogi

myśli, iż buty mu takie uszyto

Choroby mam nawet, co ich... nie odkryto!

(15.01.2016)