Halleluyah!!!

                                                                   

Jan Twardowski

Baranku Wielkanocny

Baranku Wielkanocny coś wybiegł z rozpaczy
z paskudnego kąta
z tego co po ludzku się nie udało
prawda, że trzeba stać się bezradnym
by nie logiczne się stało

Baranku Wielkanocny coś wybiegł czysty
z popiołu
prawda, że trzeba dostać pałą
by wierzyć znowu

jakże

jakże się teraz nie bać –
nie trwożyć –
z tylu ranami naraz
na krzyż Cię złożyć –
Matka Boska się śniła
płakała
jak we mszy świętej
krew Twą oddzielić od ciała
z powrotem piątek
słońce umiera
nie widać
Jeśli Jest miłość przestań się martwić
i śmierć się przyda

Nie zląkł się

Tylko święty Jan umarł w domu na posłaniu
z poduszką pod głową owinięty w śpiwór
jeden nie zląkł się krzyża, jeden stał pod krzyżem
pozostali ze strachu w Wielki Piątek zbiegli

kto ucieka od Krzyża – krzyż większy dostanie

                                                 

                                                            Jan Lechoń, 
                                                             
                                             Wielkanoc

Droga, wierzba sadzona wśród zielonej łąki,
Na której pierwsze jaskry żółcieją i mlecze.
Pośród wierzb po kamieniach wąska struga ciecze,
A pod niebem wysoko śpiewają skowronki.

Wśród tej łąki wilgotnej od porannej rosy,
Droga, którą co święto szli ludzie ze śpiewką,
Idzie sobie Pan Jezus, wpółnagi i bosy
Z wielkanocną w przebitej dłoni chorągiewką.

Naprzeciw idzie chłopka. Ma kosy złociste,
Łowicka jej spódniczka i piękna zapaska.
Poznała Zbawiciela z świętego obrazka,
Upadła na kolana i krzyknęła: „Chryste!”.

Bije głową o ziemię z serdeczną rozpaczą,
A Chrystus się pochylił nad klęczącym ciałem
I rzeknie: „Powiedz ludziom, niech więcej nie płaczą,
Dwa dni leżałem w grobie. I dziś zmartwychwstałem.”

Jutro z samego ranka,

Gdy już za oknem WIELKANOC,

Uśmiechnę się do BARANKA

I przebaczę BARANOM!!!

     

     A czegóż od siebie życzyć Wam na tę Wielkanoc?!

- miłości, tej najogromniejszej ludzkiej wszechmocy, która jest ważniejsza od wszelkich doczesnych dóbr i zawsze przezwycięży zło wszelakie

- zdrowia ciała i umysłu, bo to Jej najwierniejsi Towarzysze

- niezmiennej pogody ducha, okraszonej najpiękniejszymi uśmiechami, które to pozwalają nam lżej oddychać 

- przychylności i łagodności wobec Świata i Ludzi, bo tylko to stanowi istotę prawdziwego Szczęścia

                                        

     Ciągle, może w wielkiej mej naiwności, sądzę, że Wielkanoc to nadal Święta nie tylko rodzinne, ale i najbardziej radosne w roku...

     Niechaj zatem też odrobinę nam się POZAJĄCZKUJE:

                                             

                                          Dynguuuus...
                 
                                             

 

   ... i po Świętach...

                                           

                                        

     Kici... kici...