Łoj, Walenty, Walenty...

                                                                             

                                                                          K L I K

     Być wyrzuconym z nieba, z panteonu wszystkich świętych?! Kolejna wstydliwa karta w historii Kościoła Rzymsko – Katolickiego. Albowiem Vox Populi nie zaalceptował tej decyzji do końca, a przykładem jest tu św. Krzysztof, ciągle niekwestionowany przez kierowców patron.

Jak się w takim razie uchronił św.Walenty?!

Wczesniej znany był u nas głównie jako patron epileptyków, oraz tych, którzy cierpieli na schorzenia nerwowe i psychiczne. Ale już od lat 90 ubiegłego wieku postrzegany został również jako patron zakochanych i dziś ma swoje święto – Walentynki

                                           

     Ta ostatnia sfera jego patronatu może być przynajmniej dyskusyjna dla wszelkich maści religijnych ortodoksów, ale Walenty był przecież biskupem i męczennikiem i to dla jego hagiografii wystarczyło.

     Walentynki są świętem na wskoś świeckim, niestety, wyraźnie komercyjnym, lecz zakochani tak szybko się go nie wyrzekną, bo i po co?!

    Czy lubię i akceptuję Walentynki? Oczywiście, bo zawsze beznajdziejnie nieraz uwielbiałem kobiety rodzaju kobiecego, za wyjątkiem babsztyli, babonów, babiszcz, babochłopów, itp.

                                              

  

     Z Walentynkami wiąże się erotyka, nie zawsze ta konwencjonalna i romantyczna. Współczesna erotyka plasuje się już bliżej seksu, który, niestety, zamiast źródła radości staje się coraz bardziej bezwzględnym imperatywem.

    Będę znów przekornym i zacytuję mą balladę w dobrym staroświeckim stylu. Zamieściłem w niej oryginalny fragmencik w starofrancuskim ze średniowiecznego poematu Krystiana z Troyes p.t. „Tristan i Izolda”:

Wieczny Tristan

Uśmiech błąka sie na ustach,
Gardło dławi śmiech przez łzy,
Stałe żądze, zmienne gusta,
Serce nie odpuszcza mi.

Dotyk rąk, przelotny całus
I spojrzenie to spod rzęs...
Ja niespiesznie w tobie cały
Nucę cicho refren ten:

Isot ma drue, Isot m'amie
En vos ma mort, en vos ma vie,
Izoldo cna, kochanko ma,
W tobie ma śmierć i życia smak.

O miłości czułe strofy
Skrzą się niby szron na szkle,
Na nic kpiny, na nic fochy,
Tkwi to w nas jak słodki cierń.

I choć życie obok płynie,
Praca, dom i pory dnia,
Przy gitarze, przy pianinie,
Nucę, gdy się tylko da:

Isot ma drue, Isot m'amie.

  

      Zakończę ten post wiecznie aktualnym, hipisowskim hasłem: