Przypadłość: poeta...

                                                                             

                                                                            K L I K


    Zamiast wstępu:

W tę najmilszą dla mnie godzinę przedwieczorną, gdy rozkoszowałem się lekturą rubasznych acz finezyjnych ballad François de Montcorbier – Villon'a, popijając pinot noir demi sec, bez żadnego stuk – puk, rozwarły się drzwi na oścież i...
Wpadła do mnie niespodzianie, po dłuższej nieobecności w mych, nierzadko ubogich duchem, progach.
Od razu poczuła się jak u siebie, tak jakby tylko na chwilę zeszła do sklepiku, po chleb, mleko czy naszą ulubioną gazetę.
Prześliczna, wytworna i eteryczna:

Mademoiselle Veine, la Princesse d'Ascension

(panna Wena, Księżniczka Uniesień; przyp. A.K.) 

Przegadaliśmy ze sobą cały długi dzień i niezmiennie za krótką noc, tak, jak to zwykły czynić dwie bratnie dusze, zadurzone w sobie nałogowo, notorycznie i bezprzykładnie.
Na jej cudownym obliczu przemykały niczym spłoszone sarny, blaski i cienie. Smutek, zaduma, błyski kokieterii, woalki melancholii, oraz refleksy ukojenia, od przyzwalającego uśmiechu do ekstazy zasłużonego spełnienia...
Rankiem spojrzała na mnie , spod swych cudownych rzęs, niezwykle poważnie i oświadczyła:
- Jestem przy nadziei...

                                          

     Rasowy poeta jest nadwrażliwcem. Z rzeczy banalnych potrafi zrobić prawdziwy klejnot, a szarość życia, niemal bezwiednie, ubarwi siedmiobarwną tęczą. 

     W moim pojęciu ta właśnie tęcza stanowi symbole nadziei i niepowtarzalnego piękna, tej specyficznej urody ulotnych i niepowtarzalnych chwil, które, niestety, nie mogą trwać wiecznie. Mogą jedynie odradzać się w nowych postaciach, równie pięknych i ulotnych. 

Poeta to  notoryczny młodzieniec:

ty nad poziomy

sny o potędze pranie na sucho

w pochodzie odwrocie sięgając

bruku

po zapał na nędzę

mikrofon ekran disco szpan

kariera

budujemy trzecią troskę

za chyba kredyt na teraz

serca myśli czyny

odleżyny

koń robak slogan skrzydlaty

zasłuży na słomę

młodości

ty nad poziomy

ratuj

(1982)

     Gdzie i jak rodzi się zatem poeta i jego poezja? Na styku dwóch antagonistycznych bytowych sfer – natury i cywilizacji. 

     Poeta drzemie w każdym z nas, w jego wyobraźni, marzeniach i przeżytych zdarzeniach, a także w refleksjach nad nimi. Maszyny proste, w tym, na przykład pług, wynaleziono po to, aby zaspokoić głód chleba. 

     Tkwiąca zaś w nas, od chwili naszych narodzin, poezja potrafi zaspokoić głód miłości i piękna, bowiem te fenomeny są ze sobą nierozłączne:

Przypadłość poeta

 Poetę nauczyli mądrym być
  a to jak zbawiać świat

co mieć na myśli

u źródła
               by między jednym a drugim łykiem
     prostować prostego człowiek

Poetę wkurzają detale
                           że szewc bez butów                                  krawiec kraje choć nie staje
                i że bez pracy nie ma ni kołaczy 

ni pracy

                            Pewnie istnieje księga                              mędrcy o niej milczą
         gdzie precyzyjnie opisano
      co robić kiedy nie da się już nic zrobić

 Poeta wie

     szybuje tam
          gdzie szkiełko nie mami oka
        rozum nie drażni upiorów
         odwala kawał dobrej
         co nikomu nie wadzi
       roboty

                                                                                    

                                       (2000)

     Przychodzi w życiu artysty taki moment, że musi podjąć decyzję: swobodne amatorstwo czy rygorystyczny profesjonalizm. Wybrałem to drugie.
     Skłoniły mnie do tego trzy przypadki życiowe. Po pierwsze: właśnie ukończyłem trzydziestkę czyli ten pierwszy, przekroczony, bardzo ważny próg męskiej dojrzałości.
     Po drugie: dopadła mnie wredna zima stanu wojennego. Ogólnonarodowa trauma...
     Po trzecie: zaczęło mi sypać pierwsze małżeństwo, a to stanowiło poważną osobistą klęskę.
    Już wtedy byłem chyba porządnie pokopany, bo te dołujące sytuacje zaczęły mnie budować, zamiast destrukcyjnie demontować. Mechanizm wyparcia?! Możliwe...

iluminacja

narodziłem sie na nowo

widzę ostrzej

słyszę głośniej

smakuję zachłanniej

oddech coraz płytszy

w tym zdumieniu

a chwila piękna

urodziłem się na moment

znów utonę w niepamięci

rzeczy i dłoni

weź mnie natychmiast

(2015)

                             Erato, Muza poezji miłosnej

                                                          K L I K

     Całe moje dorosłe życie zajmowałem się pisaniem tekstów na potrzeby estrady, filmu i teatru. Tworzenie poezji lirycznej, to były, niestety tylko incydenty. Spod mego pióra wyszły trzy cykle: „Ulica gawędziarzy” (1982), „Sprawy mają się dobrze” (2000) oraz „Upadłość” (2015).

    Odstępy czasowe między tymi właśnie incydentami są dość duże. Sprawdziło się zatem stwierdzenie wybitnego polskiego liryka Juliana Przybosia, że poetą jedynie się  

b y w a !!!

Może dzięki Wam będę bywał częściej...

                                             

                                         K L I K