Miłość w okopach

                                                                            

      Tym razem będzie przekład z rosyjskiego starej, wojennej sowieckiej pieśni. Zauważcie, że nie ma tu żadnej wrednej propagandy, jedynej słusznej ideologii czy dumy z sukcesów Armii Czerwonej. Liryczna prostota tej pieśni nie tylko uwodzi swą urodą, ale wprost dławi w gardle...
                                                 K L I K

     Wydaje mi się, że nawet marmurowy posąg Wenus z Milo, wobec takiego ludzkiego bólu, wyjącej tęsknoty i żarliwej miłości, wplątanych w wojenny koszmar, zapłakałby rzewnymi, krwawymi łzami. Odrzućmy zatem wszelkie uprzedzenia, resentymenty, czy, nie daj Boże, ksenofobię.
     Popłaczcie sobie, ku oczyszceniu swej duszy, z biednym, samotnym żołnierzem, w zimnej ziemiance.

              Землянка

Бьётся в тесной печурке огонь,
На поленьях смола, как слеза.
И поёт мне в землянке гармонь
Про улыбку твою и глаза.

Про тебя мне шептали кусты
В белоснежных полях под Москвой.
Я хочу, чтобы слышала ты,
Как тоскует мой голос живой.

Ты сейчас далеко-далеко.
Между нами снега и снега.
До тебя мне дойти нелегко,
А до смерти — четыре шага.

Пой, гармоника, вьюге назло,
Заплутавшее счастье зови.
Мне в холодной землянке тепло
От моей негасимой любви.
  
(Ноябрь 1941)

 (w ciasnym okopie płonie ogień, smoła z polan kapie niby łzy; śpiewa mi tu harmonia o twym uśmiechu i o twych oczach; o tobie szeptały mi też zarośla na zaśnieżonych podmoskiewskich polach, a ja pragnąłbym, byś usłyszała, jak tęskni za tobą mój ożywiony głos; teraz jesteś ode mnie niezmiernie daleko, dzielą nas od siebie ogromne połacie śniegu – ciężko mi dojść do ciebie, a od śmierci dzielą mnie zaledwie cztery kroki; śpiewaj harmonio na przekór zamieci, wezwij moje zaplątane szczęście; żar mej nieugaszonej miłości ociepla mi mi ten zimny okop.
Listopad 1941)

                                    

Mój przekład:

W ciasnej norze się tli ognia żar,
Ze smolistych kłód czarne te łzy
I harmonii ten zaśpiew i czar,
A te oczy, ten uśmiech, to ty.

Szepczą chaszcze o tobie mi wciąż,
Puste pola pod Moskwą i śnieg.
Pragnę, miła, ach, usłyszże to,
Jak tęsknota ta dławi mój śpiew.

Hen, daleko ode mnie, ty śnisz,
Zaspy śniegu jak mur dzielą nas,
Wszak niełatwo do ciebie mi przyjść,
Cztery kroki do śmierci w ten czas.

Na pohybel zamieci mi graj,
Graj i szczęście me rozplącz mi ty,
W mroźnej norze gorąco mi tak,
Moja miłość żywym ogniem się tli..