Proste pytania (post gościnny Piotra Zaleskiego)

                                                                         

      Po chwilowych kłopotach udało się. Goszczę tu Piotra Zaleskiego. Jego niegdyś maleńkie dzieci zasypywały go zapewne pytaniami. Dlaczego, po co, kiedy?!...
Trudne to były pytania, a odpowiedzi na nie jeszcze trudniejsze.
Piotr zaś niezmiennie kocha prostotę:

                                                                 

                                                   Piotr Zaleski

       Proste pytania… to przyszło mi do głowy, gdy przypomniałem sobie moje spacery z małą Córką  
i Synem. Zarzucali mnie tymi pytaniami w nieskończoność. W parku, na ulicy, w domu. Były proste. A czy odpowiedzi można było znaleźć równie proste? Wtedy – tak.
     Rośniemy, dorastamy. A proste pytania pozostają tak samo proste, jak kiedyś. 
     Tylko wydaje mi się, że nasze odpowiedzi stają się coraz trudniejsze i coraz bardziej zawiłe. Grzęźniemy czasem w pokrętnych odpowiedziach. Szukamy ucieczki od pytań, które z wiekiem stają się dla nas zbyt skomplikowane. Co to jest miłość? Takie proste. A często, po latach wolimy już na to pytanie nie odpowiedzieć.

Co to jest Księżyc?
Wiemy o nim prawie wszystko. A w duszy wciąż siedzi dziecinna odpowiedź. No ale tak nie powiemy, bo narazimy się na śmieszność.
Przed mym wierszem odpowiem jeszcze na parę prostych pytań:

Co lubię?
Koty lubię. Zapach letniej ziemi o poranku. Przyrodę, tę ożywioną i nieożywioną.
Morze lubię. I Słońce. I spokój, i ciszę lubię.

                                         

 
Czego nie lubię? Co potępiam?
Obłudy. Psychopatów. I polityki. Wojen nie lubię. I kary śmierci. Chociaż po tym wszystkim, co ostatnio robi ISIS, mam coraz mniejszy wstręt do używania napalmu…

                                        
                                           

Co jest do mnie pewnikiem?
Moja miłość do moich Dzieci. To największy pewnik mojego życia.

                                                                    

Czego się boję?
Że coś się stanie moim bliskim. I obłożnej choroby się boję. Wolę już śmierć. Śmierci się nie boję. Obłaskawiłem jakoś sobie jej istnienie.

To chyba tyle. Żeby nie zanudzać. Starałem się odpowiedzieć jak najprościej, ale w moim wieku to coraz trudniejsze – udzielać prostych odpowiedzi.

                                                              

     Konfesja Piotra nie jest tu wcale jakąś autopromocją. Jest solidnie wykonanym zadaniem domowym, które mu zadałem. Na pewno nie było to dla niego proste!
A Piotr, powtarzam, kocha prostotę:
 
Piotr Zaleski

          Proste pytania

• Po co są Gwiazdy, tatusiu?
  Wszak nie można do nich dolecieć.
  - Gwiazdy... Gwiazdy są po to, mój synku,
  by poeci istnieli na świecie.
  
  - A Słońce, po co jest Słońce ?
  Takie wielkie, gorące , olbrzymie.
  - Słońce po to jest, mój syneczku,
  aby wiosna nastała po zimie.
  
  - A Księżyc, tato, a Księżyc…
  Po co, tato, na niebie nam Księżyc?
  - Bez Księżyca... Bez Księżyca, kochanie,
  nie byłoby w świecie tajemnic.
  
  Bo gwiazdy i księżyc i chmury
  są po to, mój synku, by nocą,
  popatrzeć czasami do góry
  i zastanowić się… Po co?
  
                                                    
  
  
  
  

     Po przeczytaniu tego posta, zapewne i Wam, nasuną się pytania do Piotra. Piotr na nie odpowie, wyczerpująco lub wymijająco, quod libet...