Post gościnny Piotra Zaleskiego (wywiad)

      Od dziś, przez conajmniej dwa tygodnie, będzie tu Gościem Piotr Zaleski z Łodzi.
Przed publikacją prowadziliśmy dość szczegółową korespondencję mailową i oto Jego słowa o sobie:

                                                                            

 

Piotr Zaleski

„(...) Robiłem w życiu setki rzeczy. Niektórzy mają życiorys...że tak powiem...monotonny.

U mnie to długa historia. Po kłótni z wychowawcą rzuciłem ogólniak na dwa miesiące przed maturą.Poszedłem do pracy.Maturę zdałem zaocznie. Ponieważ jestem z rodziny lekarskiej, Ojciec skazał mnie na bycie lekarzem. Dostałem się na lekarski w Łodzi. Jak dojrzałem do tego, że nie chcę, to rzuciłem studia. Pracowałem w wielu miejscach. Jako fizyczny robotnik, ale też w GW („Gazecie Wyborczej” przyp. A.K.) popełniłem parę tekstów. Miałem firmy, służbę zdrowia znam od podszewki. byłem doświadczonym pogotowiarzem przez 9 lat. Jeździłem w "R - kach". To chyba nie jest dobry pomysł na prezentację życia.

       Za dużo tego. Można by się raczej skoncentrować na najpiękniejszych chwilach mojego życia. Zawodowe żeglowanie po morzu. muzyka. Byłem kiedyś podobno niezłym flecistą folkowym. Grałem w najlepszej polskiej kapeli schantowo- folkowej " Cztery Refy" Odszedłem z zespołu, gdy urodził mi się syn.Wiesz - Rodzina. Rzecz najważniejsza. Żeglarstwo, muzyka, karate, judo. bieganie długich dystansów, podróże, zwiedzanie.Miałem kiedyś wszystko.

      Ciężka choroba żony, później moje dwa wypadki ( złamanie kręgosłupa i zawał ) usadziły mnie na dupie. Musiałem zamknąć firmę.

Dziś pracuję jako ochroniarz w małym, osiedlowym markecie :-)... 

     Jestem żonaty od 23 lat i dorobiłem sie dwójki dzieci syna (22) i córki (17). Reszta domowego dorobku to dwa koty - siostry z jednego miotu. Czasami czuję się zgorzkniały, a wtedy patrzę na wszystko zezem.

Czas teraz na wywiad z Piotrem:

                   1. Kiedy zacząłeś pisać i co skłoniło Cię do tego?

Pierwsze pisanie to jeszcze czasy ogólniaka.Mój nauczyciel polskiego, którego do dziś bardzo cenię, mawiał: " Zaleski, znów nie nauczyłeś się tematu! Teraz siadaj i pisz sonet" Dzięki temu, mimo, że nie zawsze byłem pracowity i sumienny w szkole z polskiego zawsze miałem dobre oceny.

Skończył się ogólniak, coraz mniej pisałem. w końcu zapomniałem. W 2013 roku życie zafundowało mi złamanie kręgosłupa. Po wyjściu ze szpitala w "stelażu" nie mogłem w nocy spać. Ból był przeokropny. Przypomniało mi się, że kiedyś, coś tam. I spróbowałem ponownie zacząć pisać. Po prostu z powodu bólu i bezsenności.

2. Pisanie poezji wychodzi najczęściej z potrzeby serca i z przymusu talentu. Czy wobec tego istnieje podział na poetów amatorów i zawodowców?

Pierwszy wiersz powstał zapewne wtedy, gdy jakiś prehistoryczny człowiek powiedział swojej miłej, że jej oczy są jak gwiazdy na niebie... Czy on był profesjonalistą? raczej nie.

Miał coś do przekazania i ładnie o tym powiedział. Poezja, rym, rytmika są nieodłączną częścią ludzkości. Tak samo jak muzyka. Prymitywne (?) tam tamy i grzechotki. Ludzie dzięki temu pokazywali swoje emocje. trzeba mieć coś do przekazania. a sprawa ubrania tego w słowa...Na pewno wiedza na temat konstrukcji i schematów poetyckich jest potrzebna.Tych ludzi, którzy posiadają taką wiedzę, na dokładkę popartą jeszcze dużym oczytaniem - uważam za zawodowców. Bo żeby pisać - trzeba czytać. Innych.

          3. Jeden z moich dowcipnych kumpli tak wypowiedział    się kiedyś o naszej wspólnej znajomej: „Złej baletnicy to nawet siekiera w plecach przeszkadza!” Czy widzisz tu coś na rzeczy?

Tak. Ale z upływem czasu przestałem komentować, a także krytykować twórczość innych kolegów i koleżanek. Chyba, że wyraźnie mnie o to poproszą, co się zdarza. Mam zbyt małą jeszcze wiedzę, zbyt małe oczytanie aby w sposób definitywny wypowiadać się na temat czyjegoś warsztatu. Od tego są krytycy literaccy. I ludzie bardziej doświadczeni w pisaniu ode mnie.

 

4. Trawestując bon – mot jednego z mędrców – poeci obdarzeni talentem pozostają poetami, poeci o mniejszym talencie są świetnymi pedagogami, zaś zupełne beztalencia pozostają krytykami literackimi. Jakbyś ustosunkował się do tego?

Jest w tym bardzo dużo racji. Poezja to taka sama dziedzina, jak inne rodzaje twórczości. Faktycznie nieraz kucharz, który nie potrafi pięknie ułożyć kompozycji na serwowanym talerzu może być doskonałym krytykiem kulinarnym :-) Bo ma nad wyraz rozwinięte kubki smakowe. A jest daltonistą.

      5. Jak Twoje pisanie ma się do Twych innych zainteresowań i pasji?

Z moich innych pasji i zainteresowań, z łapania życia i doświadczeń złych i dobrych bierze się moje pisanie :-)

Jeśli piszę o bieganiu to wiem o czym, bo biegałem. Jak piszę o żeglowaniu - to wiem, bo żeglowałem. Tak samo jest z pisaniem o piciu alkoholu :-)

A na dokładkę Bóg dał mi trochę wyobraźni.

Tyle Piotr Zaleski z tego pięknego miasta, bliskiemu memu sercu, miasta Łodzi.

                            

Publikacja właściwa Piotra za tydzień, 26 bm. Tymczasem na "zanętę" jeden z jego uroczych wierszyków:

Piotr Zaleski

MAŁGORZATA

Czas się wycofać, wejść do skorupy
drzwi zabezpieczyć słomą i gliną.
Wyrzucić z głowy natrętne muchy,
które jak myśli pod czaszką płyną.

W piecu chlebowym ogień rozpalić,
zakwas na żurek w kącie już kiśnie.
Na czas zimowy kapusta w balii,
a ja bezpieczny w samej bieliźnie.

Gdzieś na zapiecku moje dwa koty,
futra pod włosy liżą namiętnie,
ja z kubkiem kawy, nic do roboty,
czuję się świetnie - wszystko zamknięte.

A jutro okna doszczelnię kitem,
żeby nie wiało mi po chałupie.
Ciepło utrzymam - wraz z rękopisem -
spalę w kominku swe wiersze głupie.

Lecz nagle - co to? Diabli zabrali
spokój. I łomot przerywa ciszę.
To Małgorzata z kopa w drzwi wali,
bo usłyszała o rękopisie.

Siedzę i piszę coś o Jezusie
bo ona nie chce latać na miotle…
Ktoś już powiedział „nie chcem, lecz muszem".
Więc piszę powieść pod jej pantoflem.