Uczulenie na głupotę - post gościnny Leszka Kowalikowskiego

     Prezentuję zatem wg obietnicy post gościnny Leszka Kowalikowskiego z Gdańska.

                                                     

     Wywiad, który z nim przeprowadziłem w poprzednim poście, pozwolił Wam go lepiej poznać i ocenić ,i to jednoznacznie przychylnie. Utwierdza mnie to w zachowaniu zwyczaju postów gościnnych, bo sprzyja to ożywieniu blogosfery i pozwała wyłonić i spopularyzować prawdziwe blogowe talenty, a także poszerzyć obszar blogowej sfery o ludzi nieobojętnych i nieprzeciętnych.

Oddaję głos Leszkowi:

    Gdy zostałem zaproszony przez Gospodarza do napisania gościnnego felietonu, moje ego zostało mile połechtane. Z drugiej strony poczułem tremę. Nie dlatego, że mam coś napisać i ktoś to przeczyta. Jestem blogerem już kilka lat, więc przywykłem. Jednak gdy uświadomiłem sobie kto bywa na tym blogu – no to wiedziałem, że żarty się skończyły. Ale jak u Klatera występować bez żartów? 

                                                

    Dodatkowym stresotwórczym elementem okazał się fragment zaproszenia, w którym gospodarz mówi czego po mnie oczekuje – „Ten post wyobrażam sobie jako dosadny może nawet nieco zjadliwy…”. Do tej pory moje pisanie jakoś samo się „działo”. Piłem np. kawkę – i nagle dostawałem napadu (tak to nazywają nasi pobratymcy z południa). Więc pędem do klawiatury, ileś uderzeń w klawisze – i na blogu już wisi mój wpis. Dopiero potem przychodziła refleksja – czy udało mi się napisać dokładnie to, co kołatało się pod moją siwizną? Czy nie popełniłem błędów? Oczywiście czasami musiałem dopisać jedno zdanie, usunąć ileś literówek. Ale mogłem to zrobić – bo to mój blog i mogę na nim robić wszystko.

                                                  

    Teraz sytuacja wygląda zgoła inaczej. Nie będę mógł poprawiać, wyjaśnianie czy korygowanie jakichś zdań w komentarzach będzie żałosne. Ale trudno – chwytam byka za rogi! Często zastanawiałem się nad odpowiedzią na pytanie – dlaczego w ogóle piszę? I dlaczego akurat głównie o polityce? Różne przyczyny przychodziły mi do głowy. Wszystkie je uznawałem za warunek konieczny – ale trudno mi było znaleźć taka, która byłaby wystarczająca. Dużo tego było, więc pominę je wszystkie. W końcu w drodze eliminacji ustaliłem, że prawdopodobnie tym motorem jest moje uczulenie. Uczulenie na GŁUPOTĘ. Głupotę pod każdą postacią.

                                                  

    Jeszcze przed pisaniem bloga powtarzałem zawsze, że będę głosował na partię, która w swych wyborczych obietnicach zapewni mnie, że do kodeksu karnego dopisze takie zdanie: kara automatycznie ulega powiększeniu o 50% wtedy, gdy czyn karalny popełniony został z głupoty. Początkowo jako przykłady takich czynów podawałem zdewastowane wiaty na przystankach, poprzewracane kamienne kosze na śmieci, wiszące na kablach utrącone lusterka samochodowe itp. Gotów byłem wybaczyć złodziejowi kradnącemu moje radio samochodowe. Wiadomo – człowiek musi od czasu do czasu się napić, ale nie zawsze w takich momentach dysponuje „kapitałem”. Jednak gdy zapomniałem zamknąć drzwi samochodu, a złodziej by ukraść radio tłucze mi przednią szybę – to nawet dałbym mu dożywocie. Za głupotę. Ponieważ od momentu wejścia w dorosłe życie, zawsze jakoś wmanewrowywałem się w jakieś działalności społeczne, więc bez dodatkowych badań i obserwacji zauważyłem, ile tej opisywanej głupoty jest w polityce. Wziąwszy pod uwagę „siłę rażenia” polityki i polityków – jeżeli już coś mnie pchnęło do pisania – tematem musiała być polityka. Na moim blogu w bocznym panelu podaję jakie blogi czytam. Są tam różne kategorie: ulubione czyli takie które czytam i polecam oraz blogi na które zaglądam. W kategorii tych ostatnich jest blog opisany przeze mnie tak – pierwotniak, dla celów naukowych.

                                                     

    Przypadkiem odkryłem bowiem, jakim fascynującym zajęciem może być obserwowanie procesu myślowego pierwotniaków. Niby struktury tak proste, że prostszych nie ma. Niby wszystko przewidywalne – jednak zabawa bardziej pasjonująca niż kostka Rubika. W kostce Rubika, po kilkudziesięciu próbach, też już znasz wszystkie ruchy. Jedyne co może cię podniecić – to czas, zrobić to szybciej niż poprzednio. Ale efekt jest banalny. Z małych sześcianów w sześciu kolorach ułożyć duży sześcian w którym każda ściana ma jednolity kolor. W przypadku owego „pierwotniaka” zabawa jest bardziej pasjonująca. Bowiem na początku mogą być różne bryły, nie tylko sześciany. Ponadto za każdym razem w innych, różnych kolorach. Takie bowiem nieprzewidywalne jest życie. A pierwotniak z tego wszystkiego za każdym razem potrafi zrobić szarą płaszczyznę. Płaszczyznę, bez głębi. Jak? To właśnie jest fascynujące.

                                                        

 

    Niestety każda rzecz na tym padole ma swoje „zady i walety”. Ta fascynacja głupotą może doprowadzić do wtórnego zidiocenia najmądrzejszego nawet badacza. Dlatego wielka radość mnie ogarnęła, gdy któregoś dnia na mój blog zajrzał sam Gospodarz – Art Klater! Udało mi się go zwabić zakładką bloga, która miała właśnie stanowić taki pokoik „odchamiania”, swego rodzaju wentyl bezpieczeństwa – czyli pokoik z limerykami. Tam to Gospodarz na stałe wprowadził moskaliki. Tam bodajże miały swoją światową prapremierę klateryki. Tam w końcu wyszła na jaw moja największa, z trudem skrywana wada – lenistwo. 

   

Dopóki bowiem Klater raczył tam zaglądać i twórczy „wsadzać kij w mrowisko” potrafiłem się zmobilizować i odpowiadałem rymami na jego prowokację. Jak zrobił się jakiś ruch to i inni internauci też swoje „trzy grosze” tam zostawiali. Niestety – to moje lenistwo doprowadziło do zastoju. Pocieszam się, że „sztuka, to jest takie cóś”, którego nie da się zaplanować.

Jednak przyjemnie jest zajrzeć chociaż do tego pokoiku. Dla zachęty – parę przykładów.

Andrzej - Art Klater

 

17 marca 2013 12:30

Gdy teatr życia ci zbrzydnie

Niby rola bez bisów.

Weż rózaniec, szabelkę, 


Zapisz się do PiSu

_

leszek 17 marca 2013 12:49

Gdy w PiSie się okaże,

Żeś Polak niezbyt dobry,




Dołóż jeszcze kropidło




I przenieś się do Ziobry!

alElla 15 maja 2013 15:37

Drodzy Panowie! 

Toż to jakieś kpiny.

By życie nie zbrzydło

Trza iść na dziewczyny!

_

leszek 15 maja 2013 16:45

Oj poszło by się, poszło

Do "babiego raju".

 Lecz starość i żona

jakoś nie puszczają!

alElla 15 maja 2013 17:24

Skoro żona przy boku

To i raj też macie. 


Po kij zatem szczęścia

Gdzieś w PISie szukacie?

_

leszek 15 maja 2013 17:30

Jeszcze życie mi nie zbrzydło,

Polak także jestem szczery!

Więc do PiS-u niech wstępują
o

Oszołomy i mohery!

_

leszek 15 maja 2013 17:35

Klater nas "postraszył" PiS-em.

I obudził jakieś licho!

Teraz my się "mordujemy",

A on sobie siedzi cicho!!!

                                                         

     Może jeszcze kiedyś wpadnie na mnie, choćby przypadkiem jakaś muza – na razie pozostaje proza życia. Ale przyznam się, że coraz trudniej jest mi o niej pisać. Coraz częściej czuję się jak Don Kichot.

Na szczęście dostrzegam jeszcze w tej prozie „kwiatki”, którym warto poświęcić kilka linijek.

                                                     

    Wielu kabareciarzy wzdycha do poprzedniego ustroju! Może tematów nie była tam aż o tyle więcej, że warto wzdychać. Ale konkurencja była mniejsza. Wydaje mi się, że to jednak zwykłe marudy. Może i politycy robią im konkurencję, ale za to nie muszą zbytnio się wysilać, bo coś śmiesznego wymyślić. Wszystko bowiem już było!

                                                   

    Pamięta z czasów młodości takie hasła:

„Pisarze do piór”

„Studenci do nauki”

„Syjoniści do Syjamu”

    Satyrycy dopisywali – „Pasta do zębów”, i już było śmiesznie. Dzisiaj jest dokładnie tak samo. Słyszę:

„Polska dla Polaków” – dodaję do tego „Ziemia dla ziemniaków” – i co, (Niebo dla nieboszczyków; przyp. Klater)  też nieźle, prawda?

                                                       

     Tyle Leszek... Cieszę się niezmiernie, że mogłem go tu gościć, bo mam słabość do ludzi niebanalnych, finezyjnych i precyzyjnych jak i szczerych w swych wypowiedziach. Takim blogerem jest, moim zdaniem, Leszek. Lord  Paradox czyli znakomity angielski pisarz i aforysta Oscar Wilde, stwierdził, że podział ludzi na dobrych i złych jest zbyt ogólnikowy i oklepany. Wg Wilde'a są ludzie godni uwagi i nudni. W przypadku Leszka doskonale to się sprawdza!

p.s. Dla przypomnienia adres blogowy Leszka ( kliknij):

http://leszek-moje-reflesje-blog-onet.blogspot.com/2013/08/hosted-by-imgurcom.html