Z niemieckim jak z dzieckiem...

    Dziękuję Wam wszystkim, bo jestem mocno zbudowany tym, że mój post rocznicowy spotkał się z takim odzewem! To właśnie motywuje mnie, by pisać tu dalej. Kiedyś, mniej więcej 40 lat temu, posługiwałem się, w stopniu przynajmniej podstawowym, czterema językami obcymi (otrzymałem wtedy ksywę: poliglotek winylu!):

• rosyjski; bo takie były to czasy
• niemiecki; pod względem etnicznym jestem prawie półkrwi Niemcem
• francuski; był to od 1967 r. mój pierwszy wyuczony język zachodni.
• angielski; z czystego snobizmu

    Obecnie, w mej twórczości satyrycznej, podobnie jak u Juliana Tuwima, niezmiernie pociągają mnie igraszki słowne: słownyje igruszki, der Wortenspiel, joie des mots, the word's games...

    Niestety, obecnie języki te wymagają u mnie ponownego doszlifowania, jednakże zabawa jest zabawą i to się tylko tu liczy!

    Sięgam zatem do mego archiwum i serwuję Wam podśmiechujki z języka niemieckiego:

                                                   

    Język niemiecki jest stosunkowo łatwy. Osoba obznajomiona z łaciną oraz z przypadkami, przyzwyczajona do odmiany rzeczowników (deklinacja), opanowuje go bez większych trudności. Tak w każdym razie twierdzą wszyscy nauczyciele niemieckiego podczas pierwszej lekcji. Następnie zaczyna się odmiana przez rodzajniki (przedimki) der, die, das, des, den, dem, po czym słyszymy, że wszystko tłumaczy się w sposób precyzyjny i logiczny. Zatem jest to łatwe!!!
                                                   

       
    Na początek, kupujemy podręcznik do języka niemieckiego. To przepiękne wydanie, oprawione w płótno, zostało opublikowane w Dortmundzie i opowiada o obyczajach plemienia Hotentotów (auf Deutsch: Die Hottentotten). Książka mówi o tym, iż kangury (Die Beutelratten) schwytane i umieszczane w klatkach (Der Koffer) krytych plecionką (Die Lattengitter) po to, by nie uciekły i nie zrobiły sobie krzywdy! Klatki te nazywają się po niemiecku „klatki z plecionki”(Der Lattengitterkoffer), jeśli zaś zawierają kangura, to całość nazywa się:
Der Beutelrattenlattengitterkoffer.

Pewnego dnia,Hotentoci zatrzymują mordercę - zamachowca (Der Attentaeter), oskarżonego o zabójstwo pewnej matki(Die Mutter) hotentockiej (Die Hottentottenmutter), do tego jeszcze matki głupka i jąkały (Der Stottertrottel). Taka matka po niemiecku zwie się: Die Hottentottenstottertrottelmutter, zaś jej zabójca nazywa się: Der Hottentottenstottertrottelmutterattentaeter.

Policja chwyta mordercę i umieszcza go prowizorycznie w klatce na kangury (Der Beutelrattenlattengitterkoffer), lecz więźniowi udaje się uciec. Natychmiast rozpoczynają się poszukiwania. Nagle przybiega hotentocki wojownik, krzycząc entuzjastycznie:
- Złapałem zabójcę! (Der Attentaeter).
- Tak? Jakiego zabójcę? – pyta wódz.
- Der Beutelrattenlattengitterkofferattentaeter – odpowiada wojownik.
- Jak to? Zabójcę,, który jest w klatce na kangury z plecionki? – pyta hotentocki wódz.
- To jest – odpowiada tubylec – Der Hottentottenstottertrottelmutterattentaeter
(zabójca hotentockiej matki głupiego i jąkającego się syna).
- Ależ oczywiście – rzecze wódz Hotentotów – mogłeś od razu mówić, że schwytałeś
Der Hottentottenstottertrottelmutterbeutelrattenlattengitterkofferattentaeter!

                                                                

    Tak oto zostało udowodnione, że niemiecki jest łatwym i przyjemnym językiem. 
    Aber da ist der Hund begraben und ist nicht alles Gold was glanzt...