"Czytałem wszystko i wszędzie" - wywiad z Leszkiem

    Opublikowany w październiku post gościnny Hani – Maliny M* odniósł oszałamiający wprost sukces. Postanowiłem pójść za ciosem i podjąłem decyzję, że w każdym miesiącu na tym blogu będą harcowali goście. Tak jak za poprzednim razem przybliżę sylwetkę aurora, przeprowadzając z nim wywiad. 

    Dziś zaprosiłem blogera z Gdańska – Leszka Kowalikowskiego

                                         

    Wraz ze swym kumplem o nicku Piotr Opolski prowadzą wspólny blog (kliknij w link poniżej):

leszek-moje-reflesje-blog-onet.blogspot.com/2013/08/hosted-by-imgurcom.html

    Wielkim atutem tej strony blogowej jest jej różnorodność. Znajdziemy tam między innymi rozważania historyczne, przepisy kulinarne oraz wnikliwe felietony o tematyce społeczno – politycznej.

    Domeną Leszka jest na tym blogu wspaniała zabawa, prawie rymowany czat, na który składają się limeryki i inne drobiazgi satyryczne. Pora przejść do meritum czyli obszernego wywiadu z Leszkiem:

Pytanie pierwsze będzie stereotypowe: wykształcenie, wykonywane zawody i osobiste pasje?

                         

     

     Posiadam wykształcenie wyższe, techniczne w specjalności - budowa i eksploatacja maszyn i pojazdów roboczych. W praktyce całe niemal życie zawodowe przepracowałem jako konstruktor urządzeń i zbiorników ciśnieniowych. Pod koniec mej kariery zawodowej "przesiadłem się" na lżejszy kaliber. Projektowałem obudowy do urządzeń elektrycznych, energetycznych i elektronicznych. I jeszcze czasami, będąc już na emeryturze, w tej ostatniej branży nadal się udzielam.

    Wśród wykonywanych zawodów znalazłbym jeszcze kilka barwnych epizodów. Takich jak: frezer, sprzedawca czy dyrektor. Bardzo barwnym epizodem, choć nie bardzo pasującym do kategorii "wykonywane zawody" było zaangażowanie w pierwszej "Solidarności". Jednak choć nazwałem je barwnym, wcale nie było śmiesznym. I z szacunku dla tamtych czasów, wymagałoby to raczej osobnego poważnego tekstu - a nie skrótowej wzmianki.

    Osobiste pasje? Może końcowy fragment poprzedniego akapitu wskazywałby na jakiś rodzaj pasji? Chyba zawsze byłem wrażliwy na tzw. sprawy społeczne. Tak, można to zapisać do rubryki pasje. Ale jak sięgnę pamięcią daleko wstecz, to taką pasją, którą "uprawiałem pasjami" - to książki. Czytałem wszystko i wszędzie. Rodzice bywali wzywani do szkoły gdyż "syn na lekcji matematyki czyta "pod ławką" książki". Nie pomagało tłumaczenie, że matematyka jest tak prosta, że z nudów muszę coś robić. Z tamtego okresu pozostała mi wiedza tyleż rozległa co płytka. Nie mogłem poświęcać zbyt wiele czasu na zgłębianie jakiejś kategorii, skoro tyle ich jeszcze nie liznąłem nawet!

    Jednak miało to również swoje dobre strony - stałem się mistrzem krzyżówek! Jeszcze wiele lat później, często w pracy kilka razy dziennie odbierałem telefony z całego biura projektów, np. takich - "Leszek, kobieta lekkich obyczajów na "k", ale na dziewięć liter?".

    Nie wiem co by jeszcze do tych pasji dodać. Czy coś, co chyba ciekawi każdego chłopca (niezależnie od wieku) można nazwać pasją? I żeby nie było tu żadnych wątpliwości - chodzi mi o dręczące pytanie: jak to jest zrobione i co to ma w środku? Choć przyznać muszę, że nie jestem obojętny również i na pierwsze skojarzenie.

    O pozostałych pasjach dowiesz się Andrzeju - i wszyscy, którym będzie się chciało ten wywiad przeczytać - przy odpowiedziach na kolejne pytania.

Jakie Twoim zdaniem są przyczyny i źródła wszelkiego oszołomstwa w polskim życiu politycznym, a może jednak np. ksenofobia jest uleczalna?!

                            

        

    

    Andrzeju - wszelka głupota z ciemnoty pochodzi. A więc wg mnie przyczyną "wszelkiego oszołomstwa" jest brak wykształcenia. I wcale mi nie chodzi o tytuły, fakultety czy inne bzdety. Bowiem zawsze powtarzam (niektórzy sądzą, że za często), iż lepiej jest mieć rozum bez wykształcenia, niż odwrotnie.

    Oczywiście, wszystkie te "oszołomstwa", w tym ksenofobia również, są wg mnie uleczalne. Bardzo dobrze, że w pytaniu użyłeś słowa "uleczalne" a nie "wyleczalne". Wyleczyć, tak by nie pozostało śladu - tego nie da się zrobić. Natomiast uleczyć tak, by nie bolało, nie przeszkadzało i (dla niektórych najważniejsze) by nie było widać - to można zrobić.

A jak to zrobić? 

    Moim zdaniem, jedną z największych zbrodni dokonanych przez miniony ustrój na społeczeństwie, było wycofanie z programu szkół średnich filozofii. Zresztą do dzisiaj tego nie naprawiono. Nauka filozofii nie da żadnych gotowych odpowiedzi na dręczące społeczeństwo pytania i wątpliwości. Może natomiast nauczyć jak i jakie pytania zadawać, by tą odpowiedź uzyskać. 

    W minionych czasach społeczeństwo zadające kłopotliwe dla władzy pytania, było społeczeństwem niebezpiecznym dla ustroju. Więc nie dziwię się, że wyrugowano ze szkól filozofię. A dzisiaj - odpowiedzmy sobie sami.

   Ksenofobia i inne "oszołomstwa" jest nie do obronienia przy mądrych sensownych pytaniach. Oczywiście, nie zapobiegłoby to istnieniu i pojawianiu się coraz to nowych "oszołomów". Jednak przy tak "wykształconym" społeczeństwie, byliby oni tylko specyficznym folklorem.

    Jak się chyba już domyśliłeś to też jest jedną z moich pasji. Od dawna również opierając się na takiej "filozofii" postuluję zmiany w kodeksie karnym. Należałoby tam dodać zapis, że każde przestępstwo czy wykroczenie, dokonane z "głupoty" jest karane z 50% bonusem. O ile bowiem mogę zrozumieć (absolutnie nie akceptując tego), że ktoś "spragniony" wybija szybę w samochodzie i kradnie radio, by się napić - o tyle nie rozumiem w żaden sposób kogoś, kto bez powodu idąc ulicą obrywa i pozostawia wiszące lusterka boczne. Jak bardzo mnie to wkurza, może świadczyć fakt iż powtarzam tą tezę gdziekolwiek i kiedykolwiek nadarzy sie okazja. 

    Felieton gościnny, który łaskawie zgodziłeś się opublikować, jest tego dowodem. Pisałem go dużo wcześniej, ale tam też znajduje się wzmianka o tym problemie. Obawiam się, że z powodu powtarzania bez przerwy tego postulatu, wyjdę na nudziarza i już nikt nigdy nie będzie chciał ze mną rozmawiać.

Z kim z naszych celebrytów napiłbyś się chętnie wódki, a komu od razu należałoby spuścić powitalny wpierdol?!

                                 

    Wbrew pozorom - pytanie trudne. Mam bowiem taką naturę, że u ludzi najpierw staram sie dostrzec jakieś dobre strony. Dopiero później weryfikuję mój osąd danej osoby. W związku z tym jestem gotów napić się z każdym. No, prawie z każdym.

    Zacznę więc od końca. Na pewno "spuściłbym powitalny wpierdol" (pozwalam cenzorowi nieco złagodzić to określenie) członkom Smoleńskiej sekty. Z powodów wyżej wyłuszczonych. Na pewno też nie przyjąłbym zaproszenia od ich sympatyków, czy wszystkich tych, którzy w sekcie tej dopatrują się jakichś elementów racjonalizmu. Również odmówiłbym spokrewnionemu z nimi "moherowemu towarzystwu". To bowiem jest siedliskiem wspomnianej przez Ciebie ksenofobii i innych "oszołomstw".

    Co do reszty, to muszę uwzględnić różne "okoliczności towarzyszące". Podstawowym jest pytanie - kto i co stawia. Bowiem przednią whisky skusiłoby mnie wielu. W innym wypadku byłbym bardziej wybredny. Na przykład nie wiem, czy pan Gowin byłby w stanie skusić mnie nawet 18-to letnią "Chivas Regal". Zawsze bowiem z podejrzliwością patrzę na ludzi "gładkich", starannie ukrywających swe przywary, za to perfekcyjnie przedstawiających swoje "oblicze Boga". Akceptuję tylko człowieka "pełnego". Taki wydaje mi się prawdziwy.

    Pozostaje ostatnia grupa - ludzie którym chętnie bym sam postawił niejedną kolejkę. Listę otwiera Art-Klater (trochę wazeliny na początek nigdy nie zaszkodzi!). Kolejnym miłym gościem byłby prof. Bartoszewski. W kręgach moich znajomych znany jestem z tego, że po paru procentach lubię "gawędzić". Wyobrażam sobie taką "gawędziarską" ucztę z udziałem profesora!!!

    Tak naprawdę, znalazłoby się sporo ludzi spełniających kryteria wyłożone w poprzednim pytaniu, z którymi mógłbym spożyć "kieliszek chleba".

Domyślam się, że jednak chodziło Ci głównie o celebrytów z politycznej łączki. 

    Tu niestety więcej jest takich, których nie akceptuję. I nie chodzi mi o ich "światopogląd". Mam dalekiego krewnego, z którym kiedyś spotykałem się bardzo często. Jego światopogląd był bardzo lewicowy. Moje dzieci mówiły nawet, że bolszewicki. Więc i nasze spotkania owocowały ostrymi bardzo dyskusjami. Jednak rozchodząc się, zawsze mu dziękowałem - z nikim mi się tak dobrze nie kłóciło, jak z Tobą. 

    On bowiem pozostając nie przekonany, wysłuchiwał jednak z uwagą moich argumentów. Odpowiadał na nie również argumentami. I zawsze te nasze argumenty dotyczyły meritum sporu. I nie były odrzucane przez żadną ze stron tylko z powodu, że głosi je człowiek myślący inaczej.

    Teraz, choć nie wymieniałem nazwisk, chyba wiesz z kim bym się napił, a kto zasłużyłby na "powitalny wpierdol".

Skąd wzięło się Twoje zamiłowanie do limeryków, masz swego mistrza, który Cię do tego popchnął?

                               

                    

    

    Właściwie to nie wiem. Mówiłem, że w młodości "pochłaniałem" książki. Ale poza naszymi wieszczami i może Shakespeare'm, jakoś stroniłem od poezji. Owszem, limeryki były jakimś wyjątkiem. Nie, żebym ich specjalnie szukał, ale jak jakaś perełka wpadła mi w oko - byłem zachwycony.

    Dzisiaj sprowokowany Twoim pytaniem myślę, że było to nieuniknione iż kiedyś, tak dla rozrywki będę się tym gatunkiem bawił. Będąc "mistrzem krzyżówkowym" i fanem różnego rodzaju łamigłówek, nie mogłem ominąć i zostawić w spokoju limeryków. Nie wiem ile jest w moich limerykach poezji. Jednak łamanie głowy, by w tak krótkiej formie i ze sztywnymi regułami zawrzeć cos sensownego, jest wystarczającym dla mnie powodem, by zaryzykować ostre recenzje "literatów".

    Jak już wspomniałem, cechą mojego charakteru jest by wiedzieć możliwie wiele. Niestety, przeszkadza to w zgłębianiu jakiegoś wybranego tematu. Dlatego też nie mam swego mistrza. Z pisarzami, w tym szczególnie z poetami jest tak jak z innymi artystami. Zazwyczaj stają sie znani, ich dzieła zostają docenione dopiero po śmierci. Dopiero więc śmierć Wisławy Szymborskiej była tym zapalnikiem w przygodzie z limerykami. Może ta przygoda szybko by się skończyła (Szymborska nie żyje, więc i niczym nowym by nie mogła mnie "kopnąć") gdyby nie Twoja wizyta na moim blogu.

    Dziękuję Andrzeju za te wizyty. Być może, kiedyś ktoś zada mi to samo pytanie - czy masz swego mistrza? Wtedy odpowiem - Andrzej Art Klater!

Ostatnie pytanie zahacza, pardon, o Twą sferę intymną: jak rozwinąłbyś wyrażenie: „kobieta rodzaju kobiecego” w opozycji do babsztyli, babiszonów, babonów i babiszczy?

 

                                                           

 

    "Nie ma brzydkich kobiet, tylko wina czasem brak" - śpiewał Shakin' Dudi.

    I jeszcze niedawno na tym bym zakończył odpowiedź na Twoje pytanie. Jednak, na szczęście dla Ciebie pojawiła się pani profesor Pawłowicz. Owszem, były przedtem takie panie jak pani Wróbel, pani Szczypińska. I nawet pojawienie się pani Grodzkiej nic nie zmieniło. Ten mój święty ład i porządek w "tym temacie" do imentu zburzyła pani Pawłowicz. Należy ona do tej kategorii ludzi, którzy "wiedzą, że mówią". Mówi o "jałowych" związkach nie bacząc, że sama przesadnie "żyzna" też nie jest.

    Andrzeju - powiem szczerze. Pytanie jest niesmaczne. Wolę je skwitować słowami - no comments. Wiesz przecież, że dla prawdziwego mężczyzny, świat bez kobiet szybko by sie znudził. I zapewne po paru tylko wiekach istnienia takiego świata, wymyśliliby oni coś takiego, że rozsadziliby go w pył.

    Ale skorzystam z okazji, i przedstawię swój koszmar. Te babsztyle, babiszony itp. mimo, że trudne do zaakceptowania, jednak jakąś rolę w życiu społeczeństwa spełniają. Wiele z nich jest bardzo aktywnych na polu działalności społecznej i gospodarczej. Natomiast "słodkie idiotki", kobiety "bluszcze" - to pasożyty. Pasożyty na zdrowym męskim organizmie. I to mnie w życiu wkurza.

    Pomiędzy tymi skrajnymi przedstawicielkami "odmiennej płci żeńskiej" jest właśnie miejsce na "kobiety rodzaju kobiecego". Ponieważ mężczyźni zazwyczaj są "ładni inaczej" - to miło jest popatrzeć na coś normalnie ładnego. Ale takie ładne obrazki można znaleźć i w muzeum. Tylko kłopot zaczyna się w momencie, gdy chcesz z nimi porozmawiać. Z "kobietą rodzaju kobiecego" powinno być inaczej. Przy czym myśląc o rozmowie, nie mam na myśli paplania np. o ciuchach.

    Czy wystarczająco jasno wyłożyłem swe zdanie na zadany temat? Obawiam się, że nie. Na Nobla bowiem, zasłużyłby ten, kto w temacie "kobieta rodzaju kobiecego" wiedziałby wszystko. Ja nie wiem.

     Tyle opowiedział mi Leszek. Trafiłem na jego blog przypadkowo i od razu włączyłem się w rymowaną zabawę. Szczególnie lubię limeryki, mimo ich rygorystycznej konstrukcji wersyfikacyjnej. Z tym uroczym gatunkiem spotkałem sięw książce Arcymistrza i prekursora tego drobiazgu – irlandzkiego poety Edwarda Leara.

                                              

Jak dobrze jest znać pana Leara,

Co tyle nabazgrał bazgranin.

Niektórzy go cenią nad wyraz,

Niektórzy zaś mają go za nic.

Ma umysł rozważny i chłodny,

Nos długi, lecz zmienic go trudno,

Naturę mniej więcej pogodną,

A twarz ma mniej więcej paskudną!                                   

    Nazwa wiersza "limeryk" wzięła się od irlandzkiego miasta Limerick (po gaelicku: Luimneach). Mam nadzieję, że i tym razem wybór mój jest trafiony!

    Na koniec jeden z limeryków Arcymistrza w tłum. Andrzeja Nowickiego:

 Pewien starszy mężczyzna z Kamczatki 
wyhodował w zaciszu swej chatki 
    tak długiego jamnika, 
    że za radą prawnika 
jamnik płacił podwójne podatki