Zgasnąć...

                                                                                 

     Niedawno wróciłem do pisania poetyckich songów. Ten akurat nie jest zbyt optymistyczny, tak jak nasze marzenia w zetknięciu z parszywą rzeczywistością...

     Jutro uczestniczę w kolejnym pogrzebie mego dobrego kumpla, który zgasł przedwcześnie.

Nie jestem pewien, czy sam, w mym statecznym wieku, nie lecę czasem na rezerwie, czy też otrzymałem, być może, krótkoterminowy kredyt...

  Zgasnąć...

Zgasnąć jak płomyk ogarka,

Tego nie robi się psu ani kotu¹,

Na szczyt ciemnogóry miotając się targać,

Uciec od łez, krwi i potu.

Czmychnąć do niby to schronu,

Gdzie cisza wydzwania godziny niewiary,

Plecami do słońca, przyjaciół i domu,

Marzyć i chcieć nie do pary.

Sokoły bitewne wzór tkają na niebie,

Kto dojrzy, nie zbłądzi donikąd.

A myśli twe przaśne jak dzwony pogrzebne

I nic, na co gotów byś przysiąc.

A na to promienne uśmiechy dzieciaków

Zderzają się z tobą w dysonans,

Na przekór harmonii i ludzi, i ptaków,

Śnisz dalej banalny swój romans.

Nie dojrzeć jasnego poranka,

Tego nie robi się oknom i ścianom,

Nie wspomną cię lalki w przykrótkich ubrankach,

Nieważny też cmok na dobranoc.

Skoczyć do mdłego bajora,

Gdzie szlamu wystarczy na setki pamfletów,

Gdzie bańki bulgoczą: „Ty, fora ze dwora,

Ty won do krainy gadżetów.

                                                  

________________________________________________________

1Aluzja do wiersza Wisławy Szymborskiej pt. „Kot w pustym mieszkaniu”