Piękny i bestia

                                                                             

       Bóg, Honor, Ojczyzna... Piękny i niepodważalny etos polskiego patriotyzmu. Następnym mym krokiem powinno być rozwinięcie tego szczytnego hasła w esej, felieton czy całą dysertację naukową. Będę jednak skromny i posłużę się dwugłosem sprzed lat:

Tyle lat jesteśmy razem miła, wybacz,
ale wszystko tak jak trzeba chyba nie jest,
gdy musimy się codziennie przekonywać,
że ty dla mnie,
a dla ciebie ja istnieję.
Przecież nie mam żadnej innej poza tobą
i mieć nie chcę.
Tyś jest wieczna i jedyna…
(...)

Kiedy niebo nad głowami ciąży chmurne
Twoje oczy wciąż mnie śledzą niespokojne.
Ja dla ciebie chyba zawsze byłem durniem,
co nic nie wie,
nic nie czuje,
nic nie pojmie…”

(Jonasz Kofta; lata 70)

Następnie jak u Aleksandra Dumas'a – dwadzieścia lat później:

  

„Średnio groźny, jeżeli występuje w pojedynkę, co jednak nigdy nie trwa długo, ponieważ jest zaraźliwy(...) Wyzuty z dowcipu – a jak już zażartuje, to uchowaj Boże.Wątpliwości własnych nie ma, a cudzych sobie nie życzy. Specjalizuje się w nacjonaliźmie, antysemityźmie, fundamentaliźmie, walce klas albo pokoleń oraz różnych prywatnych fobiach, którym musi dać publiczny wyraz. W czaszce ma mózg, ale to mu nie przeszkadza.”.

(Wisława Szymborska; lata 90)

     Mało raczej mam tu jeszcze do dodania. Patriota i patri(di)ota. Piękny i bestia. A rzeczywistość skrzeczy: