Ballada na trzeci oddech

     Jeśli pozostałbym dalej beneficjentem Mr. Oneta, to miałbym jeszcze tam jedno udogodnienie, rzadkie na innych blogowych poletkach. Mógłbym sobie dokładnie przesiewać napływające komentarze do mego posta przez moje mentalne sito, na te, które są cacy i na te, które są be! Niby to zapora przed trollami. A biedny troll to przecież gatunek już zagrożony, bo wobec feerii erudycji/intelektu na niektórych blogowiskach, musi oprócz wrodzonej złośliwości pozyskać jeszcze

odrobinę inteligencji. A skąd ma ją niby pozyskać? Z graffiti?!

    Chrońmy więc trolla i podajmy mu pomocną ludzką dłoń.  Odwdzięczy się na pewno (i to niejednym) uroczym bluzgiem:

                                                           

     Mnie osobiście zatem bardzo nie podoba się ta onetowska procedura. Jako gospodarz bloga pragnąłbym być przyjacielem wszystkich tu komentujących, a przynajmniej dobrym kumplem. Ani mi się śni zatwierdzać coś czy odrzucać np. poglądy, które nie idą po mojej myśli, ewentualnie obrażają me uczucia wyższe. Moja myśl powinna zmierzyć się odważnie z obcą myślą, a uczucia czasem spaść z wyżyn na glebę, gdzie trzeba czasem oddać mocz!

                                                            K L I K

 Krótko, powinno być mi dobrze. Trolli się nie boję, kobiety mnie lubią (tutejsze wprost psują, rozpieszczają i rozpuszczają niby sok wiśniowy w spirytusie!), a tow. Błaszczak (Prawica inaczej Sprawiedliwa) osobiście mi nie urąga. A jednak nierzadko, o przedwieczornej szarej godzinie (in wieviel grauen Stunden” - J.W.Gothe), coś za gardziel mię chwyta, we łbie mąci, a oczom odbiera zbawczy horyzont...

                                                          K L I K

     

   Nie jestem zdolny wtedy np. upichcić fasolki po bretońsku, skoczyć z sąsiadem na piwo ani myśleć mniej więcej pozytywnie, bo myśli moje bardziej mroczne niż u Dyżurnego Grabarza Kraju. Wtedy pozostaje mi już tylko smędzić i do tego balladowo:

 

Nie odkryłem żadnego kontynentu.

Nie napisałem dzieła
które wstrząsnęłoby światem.

Nawet nie stać mnie było na wielkie morderstwo.

Nie podpaliłem niczyjego domu
(to we mnie dom spalono)

Dla nikogo nigdy nie byłem przykładem.
Ani zły. Ani dobry.
Niezdolny do miłości i do nienawiści.

Z brakiem charakteru 
przypiętym do klapy.

Skazany na przeciętność 
umieram obojętnie.

Mucha
która od wielu godzin
patrzy na mnie tępo 
jest pewnie moim
alter ego.
Ewa lipska

 Gdy mi czort nie postawi pasjansa,

Dobra wróżka da tylko na piwo,

To uśmiechnę się z rannego rańca

Chyba krzywo…

Krople słów przelatują przez palce,

Pióro także oporne, o dziwo,

Więc uśmiecham się z rannego rańca

Chyba krzywo…

Gdy mi wena poskąpi natchnienia

I sflekuje jak młodego Wertera,

Czy mi warto się będzie rozmieniać,

Czy umierać?!

Los to ślepiec, a strzela tak celnie

I ofiary na oślep wybiera,

Czy mi każe na drobne się zmieniać,

Czy umierać?!

Gdy kobieta na żywca mnie zdradzi,

Ze szczeniackich ograbi mnie złudzeń,

Przyjdzie mi się troskami zaczadzić,

Tak na dłużej.

Wszystkie psy opuszczone przygarnę,

Z kotem zagram w Czarnego Piotrusia,

By nie sczezła zupełnie na marne

Moja dusza...

Kiedy zejdę z boiska na przerwę,

Czy nie zgnoi mnie gwizdek ostatni,

Czy mnie poślą na ławkę rezerwy,

Czy do szatni?!

Przyjdzie wtedy mi wzlecieć czy spadać,

Będzie stypa czy bój mój ostatni,

Czy na ławce rezerwy mam siadać,

Czy chlać w szatni?!

                                                          

      To już na szczęście na rasie ostatni post z tej, aż do bólu lirycznej serii. Solennie obiecuję Wam, Najdrożsi, i poprawę, i odmianę, in saecula...

                                                          K L I K