Romans banalny e - moll

                                                             

    Któż się oprze magii gitarowych arpeggio, tremolando i flażoletów?! Rosjanie mają swą cudowną siedmiostrunną (o stroju G – dur) , Włosi, Hiszpanie i Francuzi sześciostrunną ( strojona w e - moll), Amerykanie wymyślili dwunastostrunową, która swym przepięknym gęstym brzmieniem wspaniale uzupełnia i wzmacnia nastroje folkowej ballady. A my mamy wesela...

     Powszechnie gitara kojarzy się wyłącznie z harcerskim ogniskiem lub pijacką imprezą u sąsiada (dziś ta opcja coraz rzadsza) i zupełnie niesłusznie. Na gitarę jako solowy instrument kompozycje powstawały już w XVI wieku.

Współczesnym wirtuozem tego instrumentu i autorem mnóstwa gitarowych kompozycji był hiszpański muzyk Vicente Gomez. (1911- 2001).

                                                               

    Do 25 roku życia prowadził z ojcem tawernę w Madrycie. W czasie wojny domowej był przeciwnikiem gen. Franco, odwiedził sowiecką Rosję, natomiast talent swój rozwinął dopiero w Stanach Zjednoczonych, gdzie przeniósł się w1943 r. Pracował tam dla wytwórni hollywoodzkiej, a następnie resztę swego życia poświęcił komponowaniu, koncertom i pracy pedagogicznej.

Najpopularniejszą kompozycją Gomeza jest Romanza de amor. W tłumaczeniu na polski oznacza to: romans miłosny. Według polskich norm językowych nazwa ta jest oczywistym pleonazmem czyli błędem stylistycznym, bo jakże innym może być romans jak nie miłosnym?!

Kochliwi i rycerscy wobec dam Hiszpanie nie mają takich purystycznych obiekcji, a zatem będzie tu i romansowo i miłośnie:

                                                            K L I K

    Ten właśnie utwór zainspirował mnie i mego przyjaciela kompozytora do napisania piosenki, opatrzonej, zresztą niebanalnym wątkiem erotycznym...

                                                                          

Ty mi zagrasz, gitaro, zakwilisz najpiękniej,

Tak namolnie, duszaszczipatielno, słodziutko w e – moll,

Lamentami zasnujesz piosenkę

Dla dziewczyny, nietykalnej jak szkło.

Nie zawiedziesz gitaro, ty się tego nie wstydzisz,

Tego żalu, co wyciska flażoletów kropelki,

A z dziewczyny, tej drewnianej kukiełki

Wyczarujesz mi skrzypce... A widzisz!

Potem zagrasz, gitaro, furioso, namiętnie,

Burzowymi arpeggiami, skupionymi do grzmotu,

A dziewczyna w rozkwieconej sukience

Już gotowa, już się zrywa do lotu.

I po strunach jej duszy, i po gładzi jej ciała,

Kantylena spod palców mknie pieszczotą pod włos.

Czuły dystych fermatą się spala,

Dawne strachy się topią jak wosk.

Taki romans banalny, że jak oczy to czarne,

Ach ten czar i ten żar, i ta w dłoni dłoń.

Już te oczy zza mgiełki

Ronią słone perełki,

A serduszko jej stroi w e – moll!

Znowu zagrasz gitaro, zakwilisz najpiękniej,

Cichuteńko, słodziutko, nastrojowo, ze łzą,

By piosenką ukoić panienkę

Uwiedzioną w tonacji e – moll.

                                                       

    Kontynuatorem misji Gomeza jest jego rodak Paco de Lucia (ur. 1947).

                                                                          

    Początkowo propagował i lansował taneczny styl flamenco. Później jednak rozpoczął muzyczny flirt z jazzmanami i filharmonikami, co uczyniło jego twórczość zdecydowanie progresywną.

                                                             K L I K

    Cudze chwalicie, swego... My również mieliśmy swego gitarowego giganta, rówieśnika P. de Lucii – Marka Blizińskiego. Niestety zmarł (1989) przedwcześnie tuż po przekroczeniu czterdziestki, ale legendę po sobie pozostawił, a palmę pierwszeństwa po nim przejął doskonały i perfekcyjny gitarzysta jazzowy Jarosław Śmietana 

(ur. 1951).

     Tak Marek Bliziński akompaniował wybitnej wokalistce jazzowej Ewie Bem

                                                            K L I K

    Oj, gdybym miał gitarę...