Stuk - puk i już - sześććdziesiąt plus

   

     Stuk, puk... Wczoraj ok. godziny czwartej nad ranem stuknął mi licznik. Tak oto rozpocząłem pierwszy rok siódmej dekady mojego życia. Sześćdziesiąt jeden – taka sobie liczba pierwsza ani lepsza, ani gorsza, ot, nijaka. A jeszcze przed laty, choć współcześnie, wraz z moimi rówieśnikami tak spoglądałem na nasze dole – niedole:

                                                                                                                     

Tacy byliśmy uparci i młodzi,

Z ręki jadły nam sokoły podniebne,

Na pohybel pogorzeli, powodzi,

Harde snuliśmy marzenia bitewne,

Tacy byliśmy uparci i młodzi,

Nieugięci i gniewni.

Tacy byliśmy otwarci i piękni,

Tacy sami jak w niedzielę na codzień,

Aniołowie by przed nami uklękli,

Wieczna wiosna by szalała w ogrodzie...

Tacy byliśmy otwarci i piękni,

Nieprzekupni i wierni.

Tacy byliśmy, a jacy jesteśmy?!

Cenzor los tak nam w marzeniach pokreślił,

Tak uparcie się trzymamy tej ziemi,

By lat przeżyć tu kolejnych trzydzieści.

Tacy byliśmy, a jacy jesteśmy?!

Ogorzali i trzeźwi.

Pod poduszkę nam wystarczy gazeta,

Byle w misce coś na ciepło i strawnie,

Na okładce rozrywkowa kobieta,

Po kielichu, kiedy chandra dopadnie.

Tacy byliśmy, uparci i młodzi,

Może wczoraj, dawniej...

     Tekst ten popełniłem jeszcze w rzedniejącym mroku stanu wojennego, mniej więcej trzydzieści lat temu i dano mi przeżyć te trzy dekady. Teraz pozostało mi tylko poprosić Capo di Tutti Capi o bezzwrotny kredyt na kolejne trzydzieści lat. Zresztą mam to zapisane w gwiazdach. A gwiazdy, podobnie jak kwiaty, które dziś otrzymałem podobno nie kłamią.

Zatem cieszmy się i bawmy, dopóki jeszcze się chce!