Ech, życie...

     Na swoje życie spoglądam z dystansem, niezłomnie jednak uważam, że jest intrygujące, zaskakujące nieprzewidzianymi zwrotami, barwne i urodziwe. Nawet w swej nieuniknionej szarości ma tyle pięknych i subtelnych odcieni od perłowego, matowego blasku do wytwornego grafitu.

Uroda mego życia jest niepodważalna, toteż z wielkim smutkiem i współczuciem spoglądam na wszelkich malkontentów, mizantropów czy też outsiderów z własnego, nieprzymuszonego wyboru:

                                                 

Zgasnąć jak płomyk ogarka,

Tego nie robi się psu ani kotu¹,

Na szczyt ciemnogóry miotając się targać,

Uciec od łez, krwi i potu.

Czmychnąć do niby to schronu,

Gdzie cisza wydzwania godziny niewiary,

Plecami do słońca, przyjaciół i domu,

Marzyć i chcieć nie do pary.

Sokoły bitewne wzór tkają na niebie,

Kto dojrzy, nie zbłądzi donikąd.

A myśli twe przaśne jak dzwony pogrzebne

I nic, na co gotów byś przysiąc.

A na to promienne uśmiechy dzieciaków

Zderzają się z tobą w dysonans,

Na przekór harmonii i ludzi, i ptaków,

Śnisz dalej banalny swój romans.

Nie dojrzeć jasnego poranka,

Tego nie robi się oknom i ścianom,

Nie wspomną cię lalki w przykrótkich ubrankach,

Nieważny też cmok na dobranoc.

Skoczyć do mdłego bajora,

Gdzie szlamu wystarczy na setki pamfletów,

Gdzie bańki bulgoczą: „Ty, fora ze dwora,

Ty won do krainy gadżetów.

 ______________________________________________________                                                                                        

1. Aluzja do wiersza Wisławy Szymborskiej „Kot w pustym mieszkaniu”.

 

     Podobnie jak w poprzednim poście, posłużyłem się mym najnowszym wierszem, który odbiega od poezji, którą uprawiałem przed laty. Zastosowałem tu metodę tradycyjną, respektującą

prozodyjny reżim, z tego prostego powodu, że teksty te są przeznaczone do śpiewania dla

„singlowych” bardów. Ta szlachetna odmiana artystycznej prezentacji jest dzisiaj niszowa, niedoceniana, a nawet lekceważona i dezawuowana. A szkoda! Bo piosenki marynistyczne czyli odupie Maryni lub baśniopodobne – o siedmiu zbójach, nie tylko wychodzą mi już bokiem, ale wręcz wywołują odruchy wymiotne.

     Pora na odmianę ad maiorem Arte gloriam!