Drobne moje potrzeby...

    Zdarza się, że jednym pęka balon na sznureczku czy, nie daj Boże, wątroba! Mnie pękła znowu... bania z poezją! Mnie od tego wcale nie boli, ale innych może! Niemniej zaryzykuję:


Trzeba mi tej przygody -
Płynąć, hen, od chcieć do mieć,
Trzeba mi ciut swobody -
Kochać dobre, tępić złe.
Trzeba mi skrawka nieba,
Aby wzbić się ponad gniew
I piekła też mi potrzeba,
By posprzątać wszelki chlew.

Trzeba mi tej wygody,
By do snu się błogo kłaść,
Trzeba mi ciut swobody,
Aby lewą nogą wstać.
Trzeba mi, oj potrzeba
Za ostatni nabyć grosz
Łyk wody i skibkę chleba,
Tkliwy dzień, upojną noc.

Drobne te moje potrzeby,
Drobniakami dzwoni trzos,
Skromnej od życia pociechy
Potrzebuję, choć kuszę los.
A los cwany lis przechera
Wciąż dobiera się do mych kur,
Nie daje ziarnek pozbierać,
Tych odsianych od świństw i bzdur.

Trakty, manowce, wyboje,
Czasem przewóz, czasem wóz,
Bójki, potyczki i boje,
Na sumieniu duszący kurz.
Trakty, manowce wyboje,
Słodki luz, kretyński szpan,
Bójki potyczki i boje
I codzienne lizanie ran.

     Drobne te moje potrzeby...  Być może to sytuacja kryzysowa średnich stanów wieku średniego, a może jedynie konflikt motywacyjny między cholesterolem a testosteronem. Nie będę szczególnie w ro wnikał!
A na razie pozdrawiam Was z wczorajszych  walentynkowych uciech: