"Lubię przekraczać konwencje, łamać tabu..." - wywiad z Piotrem - Pkanalią

    Mam niezmierny zaszczyt przedstawić mego kolejnego Gościa. Oto Piotr, który na blogach czy w komentarzach sygnuje swoje wypowiedzi jako Ptr lub pkanalia. Znajdziecie go tutaj.

                                             

                                       

    Z wykształcenia jest matematykiem, ale jako pierwszy rozwiązał moją perfidną, polonistyczną zagadkę:

http://klateracje.blogspot.com/2013/01/flesz-dydaktyczno-opiekunczo-empatyczny.html

    Mieszka na warszawskim Ursynowie i przyznaje się do dojrzałego wieku męskiego. Do blogowania został namówiony przez pewną Damę, w 2006 r. Nie narzuca sobie żadnej konkretnej tematyki, pisze impulsywnie, w formie luźnych impresji. 

    Nie stroni jednak od aktualnych wydarzeń, choćby na scenie politycznej, waląc równo, gdzie należy i z lewa, i z prawa! Za to go właśnie lubię!

    Jego przeszłość zawodową można by streścić słowami starej rajdowej piosenki:

Dwadzieścia dwa zawody, trzydzieści parę lat

I ciągle czegoś szukam,

I ciągle czegoś mi brak...

    Praca zawodowa Piotra była zróżnicowana i bogata w doświadczenia wszelakie - terapeuta uzależnień, kierownik budowy, prywatny przedsiębiorca, instruktor sportów walki, właściciel baru oraz wiele innych zajęć legalnych, a także w szarej i czarnej strefie, często związanych z licznymi podróżami po Europie.

   Obecnie pracuje w branży elektronicznej, zajmując się dystrybucją jej produktów.

Jego życie osobiste też jest dość skomplikowane – stan wolny, niepozbawiony jednak świadomego ojcostwa (syn po ojcu fajkę dostał...). Chyba mu to na razie wystarczy!

    Ma wszechstronne zainteresowania, uwielbia koty, z upodobaniem grywa w brydża, a dla relaksu praktykuje zen. Jego przekonania górują nad tradycyjnymi podziałami politycznymi, jest zdeklarowanym racjonalistą, z czego też wynika jego zdecydowany , choć niewojujący antyklerykalizm.

    Na jego półkach znajdziecie książki St. Lema, St. Grzesiuka, a także pozycje poświęcone satanizmowi. Nie oznacza to wcale, że jest fanem i zwolennikiem czarnych mszy, po prostu traktuje ów przeklęty satanizm jako kulturowy fenomen współczesnej cywilizacji. Wiedzy nigdy za mało!

    Jest także szczególnym melomanem. Pasjonuje się ostrym rockiem, sygnowanym jako „hard” lub „heavy” Toteż na samym początku dedykuję mu najcudowniejszą, pierwotną klasykę tego gatunku:

                                     

                                       K L I K

    

 Przejdźmy zatem do rzeczy czyli do wywiadu:

1. Wybrałeś sobie nick o zdecydowanie negatywnym, powszechnym rozumieniu. Wynika to z Twej swoistej kokieterii, przekory czy, nie daj Boże, niskiej samooceny?
   
   
       Nick „pkanalia” ma swoją historię. Na początku mojego blogowania poznałem w blogosferze dwie Panie, które pisały powieść w odcinkach. Coś w rodzaju teleblogonoweli.
       Temat był horrorowy: czarna magia, diabły, czarownice, wampiry, tego typu klimaty. Dołączyłem do zespołu podsuwając pomysły, konsultując różne detale. Stworzyliśmy kilka postaci, jedną z nich był niejaki „Kanalia”. Syn Lucyfera, bezczelny, obdarzony piekielnym poczuciem humoru, śmiały aż do bólu, nie bojący się nawet ojca. Jednocześnie jednak dobre chłopisko w głębi serca. Miał magiczne moce, umiał się na przykład zamienić w kota.
       Stopniowo całą trójką zaczęliśmy utożsamiać się z naszymi bohaterami, zaś relacje łączące ich w powieści zaczęły się przenosić na życie realne i takie pozostały jeszcze długo po porzuceniu całego projektu.
       Jednocześnie założyłem drugiego bloga literackiego utrzymanego w tej samej konwencji i sygnowałem go nickiem „kanalia”. Potem z braku czasu dokonałem fuzji blogów, a do nicka dodałem literkę „p”, co by się odróżniało.
       Szczerze przyznaję się, że zdecydowanie była to przekora. Lubię przekraczać konwencje, łamać tabu, prowokować, taki jestem nie tylko na blogu, ale i w realu.
    
2. Twoje wypowiedzi, zarówno w postach, jak i w komentarzach wyróżniają się niekwestionowaną erudycją. Ma to swoje źródła w Twym wykształceniu, pracy zawodowej czy też bierze się ze szlachetnej sztuki samokształcenia? 
   
   
      Pochlebiasz mi. Zabawne jest to, że w szkole i na maturze z polskiego miałem zawsze naciąganą tróję, według starej skali.
       Nie czytałem lektur obowiązkowych, wolałem inne, ciekawsze. Czyli chyba chodzi o oczytanie plus mnogość różnych sytuacji w życiu, w których trzeba było umieć się zachować. 
       Myślę, że wykształcenie też ma tu coś na rzeczy, bo matematyka to nie tylko cyferki i dziwaczne znaczki, ale twórcze myślenie, intuicja i wyobraźnia. Ale z tą erudycją to chyba jedna przesada. Jest całe mnóstwo tematów, o których istnieniu nie mam zielonego pojęcia.
    
3. Jak rozwinąłbyś termin „kobiecość”? Czy stare francuskie powiedzenie: „Qu'est que c'est la femme? La femme c'est la femme” tłumaczy wszystko?

   Pojęcie „kobiecość” pojmuję bardzo intuicyjnie. Każda próba jego werbalizacji jest chybiona już na starcie. Poznałem w życiu sporo wspaniałych kobiet, z niektórymi byłem związany życiowo i każda z nich była stuprocentowo kobieca, a jednocześnie każda inna.
    Podpisuję się więc pod drugim zacytowanym zdaniem i każde słowo więcej na ten temat jest błędem. Tu mi się przypomina pewien aforyzm zen w stylu laveyańskim (od nazwiska Antona SzandoraLaVeya:http://pl.wikipedia.org/wiki/Anton_Szandor_LaVey; przyp. Klater ): 



„Kot nie mówi, że jest kotem. Kot po prostu jest. To samo jest z kobietą. Kobieta też nie mówi, że jest kotem”. 


4. Twoja dewiza życiowa, jak mnie poinformowałeś, ogłasza: „Niczego się nie bać, niczego się nie wstydzić, niczego nie żałować” Brzmi to dla mnie kategorycznie i pryncypialnie. Czy zdarzyło się jednak coś w Twym życiu, co wzbudziło u Ciebie strach, wywołało niesmak, czy pozostawiło jakiś osad niespełnienia? 


    Kiedyś, jako małolat brałem udział w spływie kajakowym Wisłą. Dopływaliśmy do zapory we Włocławku. Odbiliśmy z kolegą od grupy i nie wiem, naprawdę nie wiem dlaczego, zaczęliśmy się kierować na środek zapory ubzdurawszy sobie, że tam się znajduje śluza.
3.     Nie powstrzymały nas nawet znaki wodne zakazujące wpływania w ten rejon. Nagle dotarły do mnie krzyki innych i gdy się obejrzałem, zobaczyłem jak nas gwałtownie wzywają z powrotem. Coś mnie wtedy tknęło. Kolegę chyba też, bo zgodnie zawróciliśmy kajak i zaczęliśmy wracać. Jeny, jak myśmy spierdalali stamtąd!
      Do tej pory, gdy pomyślę o tych turbinach rozrywających nas na strzępy, robi mi się dziwnie. Niespełnienie? Tak. Nie dane mi było pokochać się z pewną Panią, bo za wcześnie poznałem inną Panią (z którą zresztą później się ożeniłem). Zabrakło dosłownie jednego dnia.
      Co do niesmaku, to zdarzają się rzeczy i sytuacje, które wzbudzają we mnie niesmak, ale szybko mi to przechodzi. Nie chce mi się tracić czasu na takie pierdoły jak niesmak.
    
4. 5. W mej ulubionej powieści dzieciństwa „Szatan z siódmej klasy” Kornela Makuszyńskiego: główny bohater wypowiada się : „Matematyka to poezja” Rozwiń, proszę, jako matematyk i erudyta, ten finezyjny cytat. 
5.  
6.     Korci mnie, by zrobić unik i zacytować wiersz Mistrza Lema z „Cyberiady” (vide opowiadanie „Elektrybałt Trurla”). Ale jest za długi. Dla przekory więc nie rozwinę tematu, lecz zwinę w zwięzłe haiku (trochę nawiązujące do pytania 3.):

Różniczkowanie osobliwości kobiecego ciała

Całkowanego nieoznaczenie

Continuum

Tyle Piotr. Do zobaczenia za tydzień na jego poście gościnnym

(wybaczcie mi te bezsensowne cyferki obok tekstu wywiadu, lecz nie umiem się ich pozbyć)

   Z natury jest drapieżnikiem zatem nie bierzcie go w  swych komentarzach ani pod włos, ani pod siusiu!