Dzisiejszym postem kończę cykl poetycki, a zakończę go lekko, łatwo i przyjemnie. Irlandczycy wymyślili limeryki, które osiągnęły niewiarygodna popularność na całym świecie, Pisali je nie tylko zawodowi poeci, bawili się nimi artyści wszelkiej maści, naukowcy i wszyscy pozostali, którym rymowanki przychodziły bez najmniejszego trudu.

Mamy jednak wśród tych krótkich i śmiesznych rymowanek swój rodzimy wynalazek. Jest to moskalik (nie mylić ze śledzikami w occie). Prekursorem tego uroczego gatunku jest dziewiętnastowieczny poeta Rajmund Suchodolski:

Kto powiedział, że Moskale
są to bracia dla Lechitów
Temu pierwszy w łeb wypalę
przed kościołem Karmelitów.

                                      

      Moskaliki pisali także rysownik - satyryk Szymon Kobyliński:

Kto chce mówić mi, że Polak

to nie top szczytowych zalet

tego marna spotka dola,

tam, gdzie za kościółkiem szalet.

      I oczywiście gejzer subtelnego humoru, nasza wspaniała noblistka Wisława Szymborska:

Kto powiedział, że Japońce
rozmawiają przy herbacie,
temu utnę wszystkie końce
w szczebrzeszyńskiej kolegiacie.

                  

     Też się pokusiłem na te urocze drobiazgi, Osobiście uważam, że każdy gatunek powinien się progresywnie rozwijać, dlatego też odszedłem od ścisłej „receptury”, m. in. Z rezygnowałem z obligatoryjnego zwrotu „Kto powiedział...”, a reszta chyba się zgadza. Oto efekt mej tfuu - rczej męki:

Gdyby znalazł się takowy,

Co mi mózgu zrobi whisky,

Pole kupię mu golfowe

W samych Górach Świętokrzyskich.

Gdy przeminie mi, znienacka,,

Siedemdziesiąt lat jak w kinie,

Dla wygody mego watzka

Burdel kupię se w Pekinie.

                                                    

Gdyby ktoś mnie straszył teczką,

Dobrą przeszłość lżył i kalał,

Tego wyślę wraz z wycieczką

W dzikie stepy Zabajkala!

Gdyby ktoś mi w oczy zełgał,

Po raz setny, bo mu mało.

Niech go nieba walnie cegła

W Białymstoku, w Boże Ciało!

  

                                    

Kiedy na mnie menel brudny,

Donos złoży, ch…, dla szmalu,

Niech zarobi w ryj paskudny

W Murzasichle, na Podhalu.

Gdyby ktoś mi pozazdrościł

Drzewa, domu oraz syna,

Temu złożę ślub czystości

W mauzoleum W. Lenina.

                     

Gdyby wierny mój przyjaciel,

Nie wytrzymałby i zdradził,

Niech mu mole zeżrą gacie,

Gdy na dworcu śpi w Czeladzi¹.

Gdyby cud – miód, cna panienka

Rzekła: bądź mi jeno druhem,

Niech z rozpaczy szlocha, stęka

W noc upojną pod eunuchem.

                       

Gdyby cwany luj, pieczeniarz

Wrobił mnie jak Zorro w masce,

Niechaj czeka na jelenia -

Mount McKinley, na Alasce

Gdybym zechciał się ożenić

Po raz trzeci dla hat – tricku,

Mógłbym nieźle Bozię wpienić

I śnieg spadłby na Równiku.

                    

Znalazłem również w necie uroczy moskalik o blondynce:

Kto by mówił, że Blondynka

nie jest nam osobą miłą,

temu wleję kwas do drinka

i dokończę tępą piłą.

(Leo-hardy.bloog.pl/ Hardy)

 

      

    Gdy jeszcze buszowałem na onetblogach, stosowałem praktykę gościnnych występów zaprzyjaźnionych bloggerów. I teraz nadarza się okazja. Najdrożsi Moi! Spróbujcie swych sił, nadeślijcie swoje moskaliki na mój adres:

andrzejskupinski@gmail.com

     Liczę na was. 

                              

     Efekty Waszej twórczości opublikuję (z podaniem adresu blogowego gościa) w specjalnym poście, Szczególnie apeluję do Leszka, który ma już spore doświadczenie w pisaniu limeryków.

Teraz niespodzianka. Wymyśliłem nowy gatunek satyrycznego drobiazgu i nazwałem go skromnie klaterykiem:

Na Podlasia lichych piaskach

Bimbrem puma się upiła,

Która zbiegła z zoo.

Czy to kiła czy mogiła?

Czy to śledcza prowokacja?

Czy wina PO?

    Zatem odwagi, do dzieła!!!

_________________________________________________

 

1 Czeladź to jedyne miasto w Zagłębiu Dąbrowskim, które nie posiada dworca PKP. Czeladzianie są z tego powodu wiecznie sfrustrowani, jest to ich zadra na lokalnym poczuciu honoru i kiedy np. nieświadomy przyjezdny zapyta się tam tubylca o dworzec, to może solidnie oberwać!