Artyści, artyści, tyle z was korzyści, ile...

    Mogę sobie założyć, że na obecnym etapie żywota mego, kiedy to wraz z jesienią kalendarzową dopada mnie jesień życia, że moje dziecięce marzenia prawie się spełniły, he, he...
    Kiedy z zapartym tchem oglądałem w tv pierwszy  opolski festiwal (1963), zamarzyłem sobie, aby wystąpić w Opolu. Dwadzieścia jeden lat później podobno rzuciłem na kolana festiwalową publiczność śląską parodią ówczesnego hiciora "Budki Suflera".
    W tym samym okresie błogiego szczenięctwa, gdy namiętnie czytałem współczesną klasykę amerykańską (E. Hemingway, J. Dos Passos, W. Faulkner), zamarzyło mi się, aby zostać pisarzem. Pod koniec lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku zostałem przyjęty w poczet członków sekcji literackiej Polskiego Związku Autorów i Kompozytorów ZAKR, przez co zostałem namaszczony (rękami Wojciecha Młynarskiego) na zawodowego satyryka.
    Pod koniec lat pięćdziesiątych XX w., mój ciężko pracujący śp. Tatuś, nabył na raty cud polskiej techniki, telewizor Belweder Ajnc i mogliśmy wreszcie oglądać klasyczne westerny Wtedy, przy brawurowej akcji Johna Wayne'a, rozmarzyłem się i zapragnąłem zostać aktorem. Nadszedł pamiętny rok 1979, kiedy to po raz pierwszy zostałem tatusiem i... zadebiutowałem w filmie rolą niejakiego Brzuski w "Grzesznym żywocie Franciszka Buły, w reżyserii Janusza Kidawy.
    Marzenia me były banalne i typowo chłopięce, a tu... masz!!! Mógłbym zatem mówić o tzw. spełnieniu, jednak daleko mi do tego. Powodów jest kilka. Choćby odmienny pogląd na artyzm dwóch starożytnych gigantów:

Ars longa, vita brevis - Hipokrates
i z drugiej strony:
Exegi monumentum aere perrenius - Quintus Horatius Flaccus

    O ile sztuka ma być długowieczna, to chciałbym dłużej z nią pożyć w zgodnym stadle, choćby po to, aby doczekać się horacjuszowej egzegezy! Zilustruję to dowcipaskiem:

Pacjent do lekarza:
- Kiedy byłem u pana ostatni raz, ze cztery lata temu, to oznajmił mi pan, że zostało mi zaledwie parę miesięcy życia, a tu po tych latach, widzi pan...
- Proszę pana, kiedy pacjent tak naprawdę uprze się żyć, to i medycyna jest... bezsilna!!!

    Toteż brnę przez przeciwności losu, poobijany, ale, w zasadzie radosny!

    W tym miejscu nachodzi mnie chęć, aby powymądrzać o kondycji prawdziwego artysty, Pomazańca Bożego... Wybiorę jednak opcję coitus interruptus i rzucę parę mych firmowych durnych min (nauczyłem się od pisiorów!) i na skróty podążę do pointy, która będzie kolejny wic:

Dziadziuś pyta się wnuczka:
- Jakie masz plany na dorosłe życie?
- Jak dorosnę, dziadziu, to zostanę wybitnym artystą
- To nie takie proste, mój mały! Albo jedno, albo drugie!!!

    Reszta, zapewniam Was, nie będzie milczeniem!