Przy nadziei...

 
                                                               

    Zawsze mnie drażnił obiegowy i wiecznie młody banał, że nadzieja jest matką głupich. Dla głupca ponoć nawet dostępna jest... nieśmiertelność. Pewnie wyssali to z mlekiem tejże matki!

    Czy marzyciele i fantaści powinni być wykluczeni poza nawias zdrowego społeczeństwa? Ich właśnie rodzi nadzieja.

                                                           

    Czy mądrze jest odrzucić pożyczkę, którą, bez procentów, oferuje nam... szczęście? To przecież nadzieja w najczystszej postaci.

    A co przekuwa nasze baśniowe prawie fantazje w namacalną rzeczywistość? Wyłącznie nadzieja.

                                                             

      Mało tego. Co chroni nas i przestrzega przed pęknięciem naszej duszy i odsuwa zniechęcenie do wszystkiego i wszystkich? To taki mały cudowny ptak. Przysiada pod naszym oknem i śpiewa nieustającą pieśń nad pieśniami, a słodkie jej dźwięki przebijają się przez najgorszą zawieruchę. Mały skrzydlaty największy nasz skarb.

    Szekspir postrzegał nadzieję, jako urocze zjawisko. wzbijające się na jaskółczych skrzydłach wprost do Nieba, aby z maluczkich czynić królów, a z królów bogów...

                                                             

    Wpadła do mnie niespodzianie, po dłuższej nieobecności. Od razu poczuła się jak u siebie, tak jakby tylko na chwilę zeszła do sklepiku po chleb i mleko.
                 
                  Mme Vena. 

    Przegadaliśmy ze sobą całe długie dnie i zawsze za krótkie noce jak to zwykły czynić dwie bratnie dusze.
Ostatniego ranka spojrzała na mnie niezwykle poważnie spod swych cudownych rzęs i oświadczyła:
- Jestem przy nadziei...