Wywiad z Gościem - Stokrotką

    Kolej na mojego kolejnego gościa: Jadwigę - Stokrotkę, która odnajdziecie tutaj .
Odwiedzamy się na blogach dość często, a nasze wizyty maja charakter bardzo przyjazny i przemiły. Dla mnie Stokrotka jest szczególną blogową osobowością, dlatego też goszczę Ją tutaj, a Wam gorąco polecam lekturę jej bloga.    
    Z tego co wiem jest podróżniczką, reporterką i pisarką, toteż przyznajcie za mną, że już to brzmi niebanalnie.

                                                                         

    Pora zatem na wywiad z Szanownym Gościem:

1. Skąd się wziął u Ciebie ten sympatyczny i uroczy nick – Stokrotka?

    Jeszcze zanim się urodziłam postanowiłam nadać sobie imię. Pomyślałam o mało widocznym kwiatku rosnącym w trawie. 

O stokrotce, która ma kolor biały, różowy albo czerwony. Prawie wcale jej nie widać i nie jest specjalnie urodziwa. Nie to co róża czy storczyk.

    To, że jest mało widoczna bardzo mi odpowiadało. Nie lubię i nigdy nie lubiłam być w centrum zainteresowania. Zawsze stałam z boku i obserwowałam. Często potem spisywałam swoje obserwacje. Prawdopodobnie fakt, że zabrakło mi kiedyś kilku punktów aby zostać studentką polonistyki miał wpływ na to, że ciągle pisałam. Głównie do szuflady.

    No więc jako Stokrotka urodziłam się 19 listopada 2011 roku.

 2. Czy Twoje blogowanie miało z góry ustalony jakiś profil tematyczny, czy też postanowiłaś pisać o wszystkim, co Cię interesuje?

  

    Założyłam wtedy swój pierwszy blog. Ale przedtem byłam już znana z imienia i nazwiska bo pisywałam na kilku portalach a także gościnnie na kilku blogach. Potem założyłam drugi blog, zaczęłam pisać na portalu-pisarskim, na pisarze.pl, podróże.pl i jeszcze w kilku innych miejscach. Pisanie zawsze sprawiało mi dużą radość.

    Na początku planowałam pisać tylko o swoich podróżach. Tak się bowiem złożyło, że pracując w handlu zagranicznym dość często wyjeżdżałam. 

    Nie miałam oczywiście zamiaru pisać o tym gdzie, ile i co zakontraktowałam. Chciałam pisać o tym, że będąc np. w Amsterdamie znalazłam dwie wolne godziny aby pójść do Muzeum Van Gogha. W tym czasie moi współtowarzysze podróży szli na zakupy albo na zwiedzanie dzielnicy czerwonych latarni. Umawialiśmy się już na lotnisku i potem razem wracaliśmy do kraju. Każdy ze swoimi wrażeniami. Zaczęłam wyjeżdżać jeszcze za poprzedniego ustroju i na paszport służbowy, więc wszystkie wrażenia były niesamowite.

    Potem stwierdziłam, że ciągłe pisanie o tym gdzie byłam i co zwiedziłam może stać się nudne. Zaczęłam więc pisać na inne tematy. Ale nadal podróże po Europie /w tym po Polsce/, także te prywatne stanowią znaczną część wszystkich moich tekstów.

    Jeśli dziedziczy się nie tylko zdolności i talent, ale też zainteresowanie sztukami pięknymi to z pewnością je odziedziczyłam. A może sama to zainteresowanie w sobie stworzyłam, gdy poszłam po raz pierwszy do Muzeum Narodowego? W każdym razie korzenie moje tkwią w świecie artystyczno-nauczycielskim.

3. Twoje pasje, zamierzenia i podjęte kroki ku ich spełnieniu?

    Myślę sobie, że wykształcenie jak na dzisiejsze czasy mam z pewnością za niskie. Nie potrafię wielu rzeczy zrozumieć, opanować, nauczyć się. Z drugiej strony to moje wykształcenie jest chyba za wysokie skoro tak bardzo rażą mnie błędy i brak kultury u ludzi bardzo wysoko postawionych. 

    Okropnie drażni mnie chamstwo i brak u ludzi podstawowych nawet wiadomości z dziedziny kultury, sztuki, literatury, teatru. Bardzo mnie też dziwi fakt, ze wiele osób nie zna żadnego języka obcego.

    Sama uczyłam się w szkołach a także na różnych kursach kilku języków obcych. Uczestnicząc w rozmowach handlowych i reprezentując firmę handlu zagranicznego nie mogłam się przecież skompromitować. 

    Kiedyś – w przedstawicielstwie naszej firmy w Wiedniu doszło do zabawnej sytuacji. Austriaczka, która nas odwiedziła nie czuła się pewnie rozmawiając po angielsku. Ja z kolei rozumiałam język niemiecki, ale bałam się go używać. Skończyło się na tym, że ona mówiła po niemiecku, a ja po angielsku. Rozumiałyśmy się doskonale, zawarłyśmy nawet korzystną dla obydwóch stron transakcję… a ile przy tym było śmiechu…

Nauczyłam się kiedyś nawet przez ciekawość języka esperanto.

    Moje ekonomiczne wykształcenie uzupełniałam też różnymi dodatkowymi kursami. I tak na przykład zdobyłam kiedyś uprawnienia do pilotowania zagranicznych wycieczek po Polsce. Ale nigdy nie miałam okazji oprowadzać żadnej wycieczki. Pozostało mi jednak w pamięci wiele informacji z historii, geografii, architektury, a także na temat wielu zabytków w Polsce i za granicą.

 4. Czy masz zdecydowane poglądy polityczne, a może przejawiasz niechęć do wszelkiej działalności politycznej?

    Interesuję się wieloma dziedzinami. Trzymam się tylko z dala od polityki, bo uważam że jest najbrudniejszą i najpaskudniejszą sztuką. Jeśli w ogóle jest sztuką, a nie tylko prymitywnym dążeniem do władzy.

    To moje nielubienie polityki wynika też z tego, że nie znoszę obłudy. Bardzo też ranią mnie wszelkie oznaki chamstwa. Z pewnością jestem przewrażliwiona, bo w wielu sytuacjach dopatruję się postępowania mającego na celu sprawienie mi przez kogoś przykrości.

    Moja wiara jest sprawą osobistą. Nigdy też nie należałam i nadal nie należę do żadnej partii.

Pod Buenos Aires widziałam dzielnice nędzy zwane favelami. Nie jestem więc za kapitalizmem.

    Widziałam bardzo złe rzeczy, które działy się w Polsce przed 1989 rokiem. Nie jestem więc też za poprzednim ustrojem. Jestem za normalnym, godnym życiem dla każdego. Ale takiego ustroju jeszcze chyba nie stworzono.

5.. Czy na koniec możesz nam uchylić rąbka Twej prywatności? 

    Lubię podróże i bardzo je przeżywam. Wyjazd w każde miejsce, niezależnie od tego czy jest to stolica europejska czy małe polskie miasteczko jest dla mnie ważnym wydarzeniem.         Jednocześnie jestem domatorką i to dom jest dla mnie najważniejszy. A w domu mam kwiaty, książki, obrazy, rzeźby, płyty.

    Na moim biurku koło komputera leżą aktualnie następujące książki: „Gajos” Elżbiety Baniewicz. „Felietony” Kisielewskiego, „Cień wiatru” Carlosa Zafona, „Znikający świat” Alonso C.Addisona, tomik wierszy Andrzeja Waltera pt. „Pesel”, miesięczniki „Kontynenty” i „National Geographic”. I niezmiennie od lat „Mały Książę”. Nie wyobrażam sobie, że mogłabym nie czytać.

    Specjalnym uczuciem darzę Tatry, które nazywam Najpiękniejszymi Górami Świata i Kazimierz nad Wisłą. Jestem także oczarowana Kresami.

    Moje pięć miłości to sami mężczyźni. Najmłodszy – 5-letni, starszy 9-letni, ich tata, ich wujek i dziadek. Dziadek, który też jest wspaniały i piękny jest moim jedynym mężem. A poznaliśmy się chyba już w przedszkolu, więc jestem też jego jedyną żoną.

Miałam w życiu kilka poważnych porażek.     Spotkało mnie wiele przykrych rzeczy.

    Moje najbliższe plany to tygodniowy wyjazd z wnukami i ich dziadkiem w góry. Dalszych planów a także swoich marzeń nie zdradzę, bo nie chcę zapeszyć.

    Więc jak spotkacie gdzieś w dolinie lub na przełęczy jakąś babcię idącą na czele – a za nią dwóch chłopaczków i na końcu dziadka z plecakiem… to tą babcią może być Stokrotka.

    Tyle nasz Gość. Już chyba sam wywiad wzbudził Wasze zainteresowanie osobą Mego Gościa, toteż za mniej więcej tydzień zapraszam na post gościnny Stokrotki.