„Do gór trzeba dorastać, a nie obniżać góry do siebie”. - post gościnny Jadwigi - Stokrotki

                                                              

    Pora już na post gościnny Jadwigi - Stokrotki. Post to urodziwy i miłosny, bo jakże można nie kochać Tatr.

Kłaniaj się górom, córeczko, kłaniaj się górom,
Śniegom słonecznie kipiącym, świtom tatrzańskim,
Olśniewającym lazurom, olśnionym chmurom,
Kłaniaj się córko, wysokim dniom zakopiańskim!
(Julian Tuwim)

    Stokrotka zaprasza nas na Giewont, ten symbol zakopiańskiej stolicy - Zakopanego: 

                                                             

 

    Giewont to taka góra, którą jednocześnie lubię i nie lubię. Jest to jak wiadomo najwyższy i najpiękniejszy szczyt w pobliżu Zakopanego. Na dodatek szczyt całkowicie polski. Wszyscy go znają i uważają, że jest bardzo wysoki. A on ma tylko 1894 metry, o 93 metrów mniej niż Kasprowy Wierch i aż o 265 metrów mniej niż słynna przełęcz Zawrat. Ale przez to, że na stronę Zakopanego opada wysoką 600 metrową ścianą – robi wielokroć większe wrażenie. No i ten jego wygląd – rycerza śpiącego sobie na plecach. No i jeszcze te skarby ukryte przez zbójników w jaskiniach podgiewonckich… Pobudza więc Giewont wyobraźnię…

                                                   

    Giewont to góra na której zdarza się najwięcej wypadków. Także tych śmiertelnych. Przyczyną tych wypadków jest głównie lekkomyślność i głupia ambicja pseudoturystów. Osoby te za punkt honoru poczytują sobie zdobyć tę górę w późnych godzinach popołudniowych, w sandałach i z puszką piwa w kieszeni. Na dodatek często usiłują wejść na jej wierzchołek lub zejść z niego poza turystycznym szlakiem… Wiele też osób wchodzi na Giewont przy niepewnej pogodzie, a w szczyt ten często uderzają pioruny… A potem nad górami krąży helikopter TPN-u…

                                                    

    Pierwszy na Giewont wszedł krakowski lekarz i botanik Franciszek Herbich. Było to w 1832 roku. O swoim wyczynie tak potem napisał: 

„6 lipca udałem się na Halę Kondratową. Większą część drogi przebyłem konno, kiedy jednakże przyszło wewspinać się na Giewont, konie musiały na dole pozostać. Wspinaczka była bardzo uciążliwa, a to szczególnie z przyczyn zimnej pogody, mgły i wiatru”.

Z pewnością na Giewont wchodzili wcześniej górale, ale o wejściach tych nic nie wiadomo.

    Na Giewont zawsze lubiłam patrzeć wieczorami, po powrocie z górskich wędrówek. Jakoś nigdy nie chciałam na niego wchodzić. Bałam się tych tłumów na szczycie i tej zdradliwej pogody. Po wyglądzie Giewontu chciałam zorientować się jaka pogoda będzie następnego dnia. Nauczył mnie tego znajomy góral, z którym kiedyś razem uczyłam się w jednym z warszawskich liceów.

- Zapamiętaj sobie – mówił – że jak Giewont widać pod wieczór bardzo ostro, to następnego dnia będzie lać.

    Zapamiętałam na zawsze. A góral skończył leśnictwo, zrobił doktorat i wrócił w swoje Hole. A ja przez wiele lat przyjeżdżałam na urlopy do jego gubałowskiej chałupy, a potem do chałupy jego siostry na Krzeptówkach.

    Gdy więc któregoś lipcowego wieczoru Giewontu nie było widać wyraźnie, tylko tak leciutko za mgłą… podjęłam decyzję.

Następnego dnia o czwartej rano ściągnęłam chłopaków z łóżek.

- Szybko się ubierajcie, dzisiaj będzie piękna pogoda – powiedziałam. Wypiliśmy tylko kawę. A śniadanie zaplanowaliśmy zjeść w Schronisku na Kondratowej.

Z Krzeptówek zabraliśmy się jakąś okazją do centrum Zakopanego, a stamtąd do Kużnic busikiem. O w pół do szóstej weszliśmy na szlak prowadzący na Kondratową.

Chyba jeszcze przed 7-mą zapukaliśmy do zamkniętych na głucho drzwi schroniska. To znaczy w schronisku już coś się działo, ale tego dnia z pewnością byliśmy pierwszymi turystami.

- Trzy razy jajecznicę, chlebek, trzy herbatki i dużą czekoladę poproszę. Albo dwie czekolady – rzuciłam zamówienie w stronę pana, który nam otworzył drzwi.

    Pan okazał się być jednym z taterników nocujących i leczących w malutkim schronisku naderwane ścięgno. I powiedział, że po pierwsze to ma dwie lewe ręce do gotowania, a po drugie, że ewentualnie sami sobie możemy zrobić śniadanko. A w schronisku nikogo więcej nie ma, bo jego koledzy wyszli zdobywać Kościelec /czy też Świnicę/, a pani z miasta jeszcze nie przyszła do pracy.

Jajek nigdzie nie było, więc w jakimś starym czajniku ugotowaliśmy tylko wodę na herbatę, zjedliśmy parę kromek niezbyt świeżego chleba, wzięliśmy dwie czekolady, zostawiliśmy jakąś zapłatę i zaraz po 7-mej zaczęliśmy wejście na Giewont.

                                                   

                                                   

    Szliśmy bardzo szybko – o ile oczywiście w górach można iść szybko. Od Przełęczy Kondratowej zaczęło się ciężkie wejście, a potem łańcuchy.

Chyba około 9.30 osiągnęliśmy słynny szczyt. Nie było na nim nikogo!!!!! Byliśmy tylko we trójkę. !!!!!Można by powiedzieć, że skakaliśmy z radości, gdyby nie to, że na szczycie Giewontu na skakanie zupełnie nie ma miejsca. Pogratulowaliśmy sobie nawzajem, usiedliśmy pod krzyżem, zjedliśmy czekolady, porobiliśmy zdjęcia. Delektowaliśmy się ciszą i widokami.

A widoczność była wspaniała! Niebo błękitne, a słońce świeciło jak szalone!

                                                     

    Przy okazji wspomnę o tym, że krzyż na Giewoncie postawiono by uczcić jubileuszowy rok 1900. Autorem pomysłu był drugi po ks. Stolarczyku proboszcz zakopiański – ks. Kaszelewski. Poszczególne elementy żelaznej, 15- metrowej konstrukcji wnieśli na szczyt Giewontu parafianie. Wodę do zaprawy cementowej fundamentu transportowały góralki w butelkach i bańkach. Chętnych do pracy było podobno wielu, gdyż ks. Kaszelewski dawał za tę pracę odpusty.!!!

Gdy zaczęliśmy schodzić z Giewontu przyszły nagle nie wiadomo skąd chmury i zaczęło się robić ciemno. Gdy zeszliśmy do Przełęczy zaczął wiać okropny wiatr. Zrobiło się nagle bardzo zimno. Powyciągaliśmy z plecaków zapasowe swetry i kurtki. A także rękawiczki i czapki.

                                                  

    Gdy byliśmy z powrotem przy schronisku odwróciliśmy się aby spojrzeć raz jeszcze na drogę, którą przeszliśmy i na Czerwone Wierchy.

Góry za nami były pokryte śniegiem. Czerwone Wierchy były całe białe.

Przed schroniskiem siedział na ławce nasz znajomy taternik.

- Są już jajka – powiedział. – Możecie teraz zamówić jajecznicę.

Roześmialiśmy się. Pomachaliśmy mu i poszliśmy dalej…

Wstał, zatrzymał nas i wszystkim nam w milczeniu uścisnął dłonie.

-------------------------------------------------------------------------------------

Gdy schodziliśmy do Kuźnic śnieg z wiatrem wdzierał się nam pod kurtki. Było lodowate zimno. Szczękaliśmy zębami. Woda chlupała nam w butach, ręce mieliśmy zgrabiałe.

Na Krzeptówkach świeciło jeszcze słońce i śpiewały ptaki.

Trzy godziny później siedzieliśmy w pociągu jadącym do Warszawy. W mokrych butach i przemoczonych kurtkach./po powrocie na Krzeptówki zdążyliśmy tylko pozbierać i powrzucać do plecaków porozrzucane ubrania/

- Pani też dzisiaj była na Gubałówce? – spytała mnie bardzo elegancka dama siedząca obok mnie w przedziale. – Wjechałam kolejką żeby się trochę opalić, a tu słońce nagle zaszło. Podobno w górach to śnieg spadł. Słyszała pani?

- Naprawdę?- zdziwiłam się. – To niemożliwe, przecież poprzedniego dnia góry były leciutko zamglone, więc dzisiaj jest z pewnością piękna pogoda…

Spojrzała na mnie jakoś dziwnie i odsunęła się spoglądając z niechęcią na moje zabłocone buciory i ciągle mokre dżinsy. Wyjęła z torebeczki oscypka kupionego zapewne na Krupówkach /albo pod Gubałówką/

Ale na szczęście nie poczęstowała mnie.

                                                 

-------------------------------------------------------------------------------------

    A na Giewont dlatego szliśmy tak wcześnie, ponieważ chcieliśmy uniknąć stania w takiej kolejce:

http://www.youtube.com/watch?v=GEwvcRay3Vc

A poza tym to w Hole zawsze powinno się wychodzić jeszcze przed pianiem kogutów. Tak jak to robił pan generał Zaruski i pan Tytus Chałubiński z Sabałą i Bartusiem Obrochtą czy Mieczysław Karłowicz w towarzystwie Klimka Bachledy.

-------------------------------------------------------------

    Na ścianach Schroniska na Kondratowej, tego samego, w którym „jedliśmy” jajecznicę wiszą drewniane tabliczki z wyrytymi sentencjami wielkiego miłośnika Tatr – Władysława Krygowskiego. Jedna z tych sentencji brzmi: „Do gór trzeba dorastać, a nie obniżać góry do siebie”.

                                                   

                                               

    Miałam w życiu dużo szczęścia, bo dorosłam do gór szybko. Podobnie jak moi najbliżsi.

(na zdjęciu autorka z młodszym synem w trakcie wycieczki)

    Tyle Stokrotka. Post ten jest mi bardzo bliski, bo od szczenięctwa zdeptywałem górskie szlaki. Zabawiałem się w Kościelisku, Małem  Cichem, Murzasichlu i Dolinie Strążyskiej. Być może kiedyś tam wrócę, odbywając swą kolejną podróż sentymentalną.