Przedświątecznie in the mood...

Coraz bliżej Święta, coraz bliżej… Zakupowa gonitwa, wysyłanie kartek, następnie pichcenie świątecznych smakołyków. Na ten okres powstrzymam swój temperament choleryka i prześmiewcy i pomogę Wam , Najdrożsi Moi, w zbudowaniu Tego, co cudowne, ale i nie najłatwiejsze – świątecznego nastroju. Tytuł tego postu też nie jest przypadkowy. „In the mood” oznacza po prostu „nastrojowo”, a jest to tytuł wspaniałego standardu swingowego autorstwa giganta tego stylu -  Glenna Millera.

                                                     KLIK

Ponadto podaruję Wam małą porcję poezji świątecznej  Tadeusza Borowskiego, Ernesta Brylla i Sergiusza Jesienina, którego cudowny i poruszający wiersz dość swobodnie, a mam nadzieję, że i subtelnie przełożyłem z rosyjskiego oryginału.

Na początku wiersz Tadeusza Borowskiego. Napisany prawdopodobnie w 1943 r., Kiedy był on więźniem KZ „Auschwitz”. Mnie porusza w nim to, co nazwałbym uczenie -  ludzkim wymiarem Boskości :

Kolęda zatroskana

W żłobku leży na sianie?
marznie dziecko i ziębnie?
Ach, rzućcie to śpiewanie
anielskie i podniebne!

Chuchajcie mu w paluszki,
przynieście mu pieluszki,
otulcie w siano głębiej,
bo dziecko się przeziębi!

Anieli, archanieli
gdzie żeście się podzieli?
Zdejmijcie z dziecka diadem,
dajcie mu czekolady!

Wypędźcie lud natrętny,
zgaście skrzydeł blask święty, 
uciszcie rajskie pieśni, 
niechaj się dziecko prześpi!

Niech idą króle z progu, 
matka dziecku da mleka.
Nim dziecko będzie Bogiem,
dajcie mu być człowiekiem.

W wierszu Brylla natomiast na świąteczny kolędowy nastrój położył się cień ponurej i koszmarnej przyszłości Bohatera Wszech Czasów:

Kiedy dziecko się rodzi i na świat przychodzi 

Jest jak Bóg, co powietrzem nagle się zakrztusił 
I poczuł, że ma ciało, że w ciemnościach brodzi 
Że boi się człowiekiem być. I że być musi 
Wokół radość. Kolędy szeleszczące złotko 
Najbliżsi jak pasterze wpatrują się w Niego 
I śmiech matki – bo dziecko przeciąga się słodko 
A ono się układa do krzyża swojego

Na koniec najcudowniejsza poetycka perełka. Już przekładając ten tekst z rosyjskiego oryginału już miałem mokre oczy, a gdy niekiedy powracam do tego wiersza, to zawsze owo coś ściska mi gardło:

Kołacz

To nie wichura nieba sinego

Gładź pomarszczyła,

To Matka Boska dla synka swego

Ciasto miesiła.

Ciasto pachnące w dobroć wszelaką syte nad miarę,

Dla Dzieciąteczka Boskiego smaku

Pyszny podarek!

Cieszy się dziecię, cudnie wydyma

Buźkę pyzatą,

A już po chwili sen je przydybał

I oczka zamknął.

Zroniło kołacz niebaczne dziecię

Z rączek malusich

I zapłakało na to nieszczęście,

Na ból Mamusi!

Już Matka Boża tuli syneczka,

Łzy zmywa z noska –

Nie płacz, złociutki, nie warta świeczki

Taka błahostka!

A smutni ludzie w ostatniej biedzie

Grosiki liczą,

Tyś podarował im ku pociesze

Zabawkę śliczną!

Złocisty kołacz w niebie zagościł,

Płoną mu lica…

Niech ma dla ludzi, dla ich radości

Imię Księżyca!!!

Aby klamra kompozycyjna tego postu  elegancko i fachowo się zamknęła, wysłuchajcie wiązanki kolęd w subtelnej i finezyjnej swingowej wersji.

                                                       KLIK

         Zapraszam Was zatem za te parę dni do specjalnej świątecznej notki…