Jubileusz, czemu nie?!

Poecie wciąż tak chodzi i tupie po głowie,
Czy on jeszcze amator, czy już zawodowiec.
Czy Arystotelesa , Horacego, Homera,
Należy znać z widzenia, czy nimi się wspierać?!
Czy rymy słać skrzydlate, czy rzucać przed wieprze,
Czy pisać je na wodzie, czy miotać w powietrze,
Czy wciąż nad te poziomy, czy nieco nad glebą,
Czy głowę chłodzić w chmurach, czy gnać za potrzebą?!

A Wena na wywczasach, hen, w górach, wysoko,
Sączy sobie chivasa, chyba ma to głęboko... 

                                                           

 

    Z upływem tegoż dnia minie dziesięć lat, od kiedy to zostałem blogerem. Tam stawiałem swoje pierwsze kroki:

artklater.blog.onet.pl

  Od trzech lat natomiast harcuję tu, na blogspocie i pisaniną swą nadal bezkarnie śmieszę, tumanię i przestraszam. Dla tej chwili, by choć na mgnienie oka, wielkim poetą być. Zazwyczaj wychodzi mi lepsze czy gorsze rękodzieło, ale to też niezła zachęta.

     
Z tego miejsca szczególnie ściskam i pozdrawiam Tych, którzy wiernie sekundowali mym początkom:

Basię, Alinkę, Elusię, Justynkę, Kasię, Alicję, Joasię, Grażynkę – Marylkę, Sonię , Annę, Jadzię, Ewunię i wiele innych Uroczych Dam Blogowych.

Natomiast z męskiej szatni:

Maćka, Wojtka, Piotra, Pyjtra, Andrzeja, Roberta, Leszka tudzież tych Kompanionów Zacnych z którymi zamiast beczki soli opróżniłbym raczej bekę miodu - dwójniaka syconego, ewentualnie antałek very fine irish whiskey single malt!

     Z całego chamskiego klaterowego serca gorąco Wam dziękuję i bezterminowo zapraszam na me, pożałowania godne, dalsze incydenty postowe (bo postne raczej nie!).

                                                            

 Lepiej być wieprzem niż ogierem,
 Bo zawsze przed nim parę pereł.