Ciąg dalszy rzymskich wakacji wrednego tyrana

                                                                              

   

    Oto zapowiedziany Ciąg dalszy cesarkiej spowiedzi. W pierwszej scenie poznalismy bohatera w zaciszu domowym, w całej jego prywatności.
    W Scenie II będziemy go śledzilć w trakcie tzw. briefingu czyli mniej więcej konferencji prasowej. Podejrzewam, że Dioklecjan sprawia tu wrażenie autentycznego zawodowego polityka, przez co chyba staje się jeszcze bardziej wredny:

 

Scena II

(środek sceny: D., ubrany w trzyczęściowy garnitur z muszką, za biurkiem, na biurku przybory do pisania i laptop; obok duża roślina doniczkowa np. fikus, z tyłu, w tle, parawan ustawiony w półkole, zakryty ciemnym materiałem np. obrusem konferencyjnym, światła)

     Już, gotowe? Chwilka, spojrzę jeszcze w notatki (uruchamia laptop), I'm ready...

(głos z offu)

Cisza w studio! Nagranie!

(D. bierze głęboki oddech, poprawia się w fotelu, przybiera marsowy wyraz twarzy)

     Nie rokowano mi losu Imperatora, Tak przynajmniej wynikało z pozorów. Mogłem zostać hodowcą warzyw, kastrowaczem świń, agentem ubezpieczeniowym lub, co najbardziej prawdopodobne, bohaterem wojennym czyli żołnierzem poległym za Ojczyznę na polu chwały.

     Nie miałem ojca lobbysty ani dziadka senatora, wujka w Opus Dei (to byłoby już czyste sci - f), teścia w Cosa Nostra, ani też skorej do miłostek matki. Słowem wszystkich tych danych, które tak bardzo pomagają w karierze.

     Jednakże przeróżne przepowiednie, krążące wśród plebsu, potwierdzone i wzbogacone tyradami naszych dyżurnych profetów, wskazywały właśnie na mnie, już od wczesnej młodości,

że to właśnie w moich rękach wykiełkuje zbawienie Rzymu!

     Nie mówiąc już o cudownych znakach na niebie i na ziemi. Pewnej upalnej czerwcowej nocy, woda w Tybrze przemieniła się w mleko z miodem, następnie rozległo się wieszcze gęganie kapitolińskich gęsi, z kolei upiorne wycie wiadomej wilczycy, wreszcie sam Jowisz, mój oficjalny papa, objawił mi się we śnie pod postacią barana o złotym runie, bekającego donośnie w świetle błyskawic!

     Na samym początku mej spektakularnej kariery zostałem zawodowym żołnierzem, ot, z braku lepszego zajęcia jak i luk w podstawowym wykształceniu. Po przyspieszonych zaocznych kursach starałem się rozumować w kategoriach naszych wziętych i uznanych filozofów, nierzadko potykając się o wyboje najczystszej abstrakcji.

     Niestety, prawdziwymi moimi skłonnościami było kibicowanie ulubionym niewielkim sportowym centuriom, biesiadowanie pod gołym niebem w cieniu Coloseum oraz wypowiadanie wiadomych słów w domach publicznych.

     Następnie stałem się blagierem, dworakiem i pieczeniarzem. Ochoczo brałem w łapę, rozsądnie inwestowałem na rynku finansów publicznych, nie szczędziłem grosza na proszone kolacje, a dla mediów byłem niezmiennie przyjazny, lecz zarazem bezkompromisowy i pryncypialny.

     Mimo wstrętu, jaki budził we mnie zawód policjanta, uzyskałem dowództwo straży pretoriańskiej. Tłumiłem rozruchy z profesjonalną perfekcją i zadziwiającą skutecznością. Utworzyłem sieć zawodowych delatorów, tzn. dyspozycyjnych i pazernych kapusiów, tudzież specjalistów od podsłuchów, a także ekipę hakerów, którzy precyzyjnie i metodycznie siali dezinformację oraz profilaktyczny defetyzm.

(wychodzi zza biurka , staje przy fikusie, podnosi ścierkię z doniczki, dokładnie, z autentyczną czułością, wyciera liście rośliny)

     Zobacz, kochany, co to się ze mną porobiło... Gdzie się podział ten miłośnik ulotnej poezji lirycznej, wielbiciel i koneser muzyki klasyków wiedeńskich, przyjaciel dzieci i zwierząt, autor i kompozytor paru nastrojowych, chwytliwych protestsongów, wreszcie hojny donator Amnesty International?!!!

     Moja wrażliwość, empatia i niemal ewangeliczna dobroć uleciała hen, w mroki zaświatów. Jeszcze niedawno nie umiałem, bez skurczu serca, patrzeć na ranną przepiórkę, dla umorusanych dzieciaków ulicy zawsze miałem w zanadrzu garść słodyczy i zwyczajnie, bez jakielkolwiek demonstracji, wrzucałem parę miedziaków do puszek, okupujących okolice Kapitolu, żebraków.

A tu nagle z całą bezwzględnością zatopiłem miecz w Prefekcie Imperium i już nic mi nie przeszkadzało, aby zasiąść na cesarskim stolcu.

.

(powraca za biurko)

No i tak się sprawy miały... Koniec nagrania ?! Dziekuję, było super!

(zamyka laptop, porządkuje rzeczy na biurku)!

    I jak myślicie, cóż takiego zastałem i z czym przyszło mi się zmierzyć? Znalazłem się w samym centrum ogromnego śmietnika historii. Przypadly mi w udziale żałosne resztki wspaniałego Imperium Oktawiana i Marka Aureliusza. Beznadziejna republika rogaczy i sodomitów, gdzie już nikt, nikt rozumny, exactly, nie przejawiał, nawet w nocnych koszmarach, zachcianki zasiadania na tronie.

    Ta niegdyś sławna rzymska armia, teraz słabo wyszkolona i zdeprawowana bezrozumnymi posunięciami mych poprzedników, w trybie natychmiastowym wymagała reorganizacji

i kompletnej odnowy.

     Skarb państwa świecił pustkami, a okazjonalne, sporadyczne kontrybucje nie załatwiały problemu. Budżet był zatem dziurawy niczym cnota Królewny Śnieżki i jakiekolwiek prowizoryczne łatanie tej sparciałej szmaty zupełnie mijało się z celem.

     Gdyby tak dokładnie prześledzić wydarzenia sprzed ostatniego półwiecza, co wam też później zrelacjonuję, to szczytne zajęcie w sprawdzonym stylu „divide et impera”, stawało się,

z tej perspektywy, bardziej ryzykowne niż wychylenie duszkiem filiżanki cykuty!

(muzyka, wygaszenie świateł)

                                                  

Diokluś się rozkręca, a będzie jeszcze straszniej...