Samotność pa russkij...

                                                                                      

Die Einsamkeit ist wie ein Regen.
Sie steigt vom Meer den Abenden entgegen;
von Ebenen, die fern sind und entlegen,
geht sie zum Himmel, der sie immer hat.
Und erst vom Himmel fällt sie auf die Stadt

(Samotność jest jak deszcz.
Z morza powstaje, aby spotkać zmierzch;
z równin niezmiernie szerokich, dalekich,
w rozległe niebo nieustannie wrasta.

Dopiero z nieba opada na miasta. )

     Niemiecki poeta Reiner Maria Rilke tak właśnie przedstawił ten najgorszy stan ducha i ciała człowieka. Jest także inny niemiecki termin, który z samotności wprost wynika – weltschmertz, a oznacza mniej więcej ból istnienia.

    „Człowiek może wytrzymać tydzień bez picia, dwa tygodnie bez jedzenia, całe lata bez dachu nad głową, ale nie może znieść samotności. To najgorsza udręka, najcięższa tortura” - te słowa brazylijskiego pisarza Paula Coelho jakże są trafne i wymowne Natomiast ludziom ze wschodniej Europy owa samotność tak drażni duszę (duszaszczipatielnost'), że ta aż wyje z bólu!

    Parę lat temu poznałem rosyjskiego barda Aleksandra Maceradiego. Ta jego rosyjskość jest tu raczej umowna, tylko z racji tego, że śpiewa rosyjską klasykę pieśniarską, bo jego etniczne korzenie (pochodzi z Odessy) są bardziej skomplikowane i pokręcone.

                                                 K L I K

    Kiedyś przy okazji pewnego spotkania poprosił mnie, abym napisał mu parę tekstów po polsku, bo chciał na chwilę odejść od romansów i spróbować sił w języku jego obecnego zamieszkania. Dla mnie, zawodowego tekściarza sprawa nie powinna być trudno, bowiem profesję tę wykonuję już prawie czterdzieści lat.

     Napotkałem jednak na schody. Muzyka, do której miałem owe teksty , była typowo wschodnioeuropejska. Tęskna, zawodząca, urzekająca i powalająca swym surowym pięknem.

     W każdej piosence musi istnieć spójność między muzyką a tekstem, a ja przecież jestem człowiekiem Zachodu, o innej wrażliwości, mentalności czy nawet innym systemie wartości.

     Musiałem zatem wejść buciorami w ruską duszę, a by te piosenki były tworem jednorodnym stylistycznie. Czy udało mi się? Oceńcie:

                             Dla jednego...

Człeka brak, choć ludzi tłum,

Choć jednego, dwóch i basta...

Niewiele szans.

Na dwóch, na trzech coś podzielisz,

A na sztuk raz?!

Flaszeczkę zacną porozlewam

Jak należy – na trzy.

Harmonia mi zanuci rzewnie na trzy pas,

Wychylimy w jeden łyk

I za zdrowie dam!

Zapalimy papieroska,

Choć ostatni pet w kieszeni,

Na dwóch to pryszcz, błahostka

I nie zmieni to nic.

To się z kumplem da podzielić

Po połowie i już.

A jednemu tylko w mordę strzelić,

No cóż, marny zysk.

Dla jednego żona wszak,

W domu jak i w sakramencie,

W to święcie wierz.

Z nią łoże, stół masz dzielić

Po życia kres.

A niechże zdradzi cię niecnota,

Z dnia na dzień, taki pech.

Namota ci kłopotów, dzieląc się na sto,

Wszystko runie jakbyś zdechł

Pozostanie to:

Dla jednego tylko trumna,

Strój odświętny i na miarę.

Dla jednego sprawa główna -

Parę liter i R.I.P.

Requiescat, niech, in pace,

Pod nagrobkiem wśród lip, 

Nic nie znaczy dlań pet i wóda

I śni wielkie nic...

                                                                           

     Jeden z mędrców powiedział, że są tacy ludzie, którzy swoje miejsce na ziemi odnajdują dopiero na własnym pogrzebie. Dziękuję, to ja już wolę zaprzyjaźnić się przynajmniej z samym sobą.
   Niestety, znowu mam kłopoty z edycją, bo tak właśnie kopiuje mi się z Worda i nic na to nie moge poradzić!