Urodzinowo...

                                                                         

    Dzisiaj, jeśli wierzyć mej śp. Mamusi, na styku nocy i świtu, postarzałem się o rok. To już kolejna cyferka po szóstce – 63!

    To stateczny wiek średni czy już próg starości? Wybaczcie, Najdrożsi Moi, sam nie wiem.   Zamiast, zapewne krępującej mnie, odpowiedzi na to fundamentalne pytanie, przytoczę pewną rozmowę między zmarłym niedawno Tadeuszem Konwickim a Stanisławem Dygatem, która miało miejsce w marcu 1968 r.:

„Spotkałem mego mistrza na ulicy (...) kiedy z angielska wytworny, wypomadowany i wyjardlejony

(Yardley, bardzo eksluzywna męska woda toaletowa; przyp. Klater) zdąża gdzieś z tajemniczym bukiecikiem.

• Dokąd to, Stasiu?
• A umówiłem się z Dorotą.
• Stasiu, ile lat ma jej ojciec?
• A bo ja wiem. Może czterdzieści pięć, może czterdzieści sześć.
• Stasiu, przecież dałeś słowo, że nie będziesz podrywać dziewcząt, których ojcowie są młodsi od ciebie

Dygat robi się czerwony ze złości.

- Teraz już nieaktualne! - krzyczy na całą ulicę – Po przemówieniu Gomułki wszystko nieważne! Moja przysięga też nieważna!”

     Tak wspominał Tadeusz Konwicki w swej książce z 2005 r. - „Kalendarz i klepsydra”.

A jak ja na to osobiście się zapatruję?! Jeśli, nie daj Bóg, wybory prezydenckie wygra europoseł dr Andrzej Duda, to postąpię podobnie!!!