Prawie cała prawda o prawdzie

       Natłok zajęć tak zawodowych jak i towarzyskich spowodowały tu moją dłuższą nieobecność. Nawet umknął mi tak znamienny fakt, że mniej więcej tydzień temu minęło mi dziewięć latek blogowania: na onecie, w salone24 i tu, na blogspocie. 
    Jestem Wam zatem winien parę szczerych słów o swej skromnej osobie, a posłużę sie nieco tylko     przeredagowanym tekstem fragmentem postu z 2006 r.:

                                                                             

    Z racji mojego zawodu postrzegany jestem często jako beztroski wesołek. Nie jestem wprawdzie ponurakiem, co dopada wielu satyryków, nie oznacza to jednak wcale, że moje życie jest jednym wielkim dowcipem! 
    Dobre samopoczucie często mnie opuszcza, gdy staję wobec sytuacji i faktów, które absolutnie mnie nie bawią! Bełkot niejednego z naszych wodzów, aktualnego czy in spe, powinien wywołać u mnie skręt kiszek ze śmiechu, a doprowadza do szału! Ot, np. Jeden z naszych politycznych luminarzy coraz lepiej wprawia się w specyficznej klaunadzie à la  Buster Keaton. Powinienem docenić jego kunszt i zdrowo zarechotać, a mam ochotę zrobić mu kuku! 
    Na przeróżnych spędach dyżurnych telewizyjnych rozśmieszaczy, prowadzonych przez luzackiego, choć nieco podpitego konferansjera, tryska gejzer jajcarstwa i wybucha wulkan łechtliwych supergrepsów. Mnie zaś nie do śmiechu, ściska mnie boleśnie pod paskiem, a przegrzany mój mózg pokrywa swędząca wysypka! Oj, niedobrze ze mną, niedobrze!!!    
    Wychodzę zatem z psiunią na spacer, funduję sobie głęboki haust krystalicznego śląskiego powietrza, nagle potykam się o wystający korzeń, ląduję na tych śmieszniejszych policzkach i… zanoszę się niepohamowanym śmiechem…  
    Przypomina mi się nagle, że dawno już nie popełniłem jakiegoś bezbrzeżnie kretyńskiego wariactwa. Błyskawicznie podejmuję życiową decyzję – będę startował w najbliższych wyborach samorządowych, a następnie może w prezydenckich czy nawet na szczyty Parlamentu Europejskiego!    
    Wypada tylko jeszcze zastanowić się nad najbliższym niezbędnym zakupem – miękka poduszka czy spadochron?!!!

                                                               

    Czy jestem tu wystarczająco szczery, przekonujący i prawdomówny? Z tą prawdą, jakby na nią nie patrzeć, to cholernie trudna sprawa:

Prawda nie jest wehikułem czasu, nie przeniesie nikogo do przeszłości, nie sprawi, że wszystko będzie nadal w porządku. Prawda jest najokrutniejszą teraźniejszością.
Prawda. Prawda perfekcyjnie i dokładnie może dokonać tylko jednego. Może zabijać, boleśnie i na raty.

(wg Harlana Cobena)

                                                                           

    Na koniec, w niewinnym dowcipasie, ukażę, kiedy to właśnie ta okrutna prawda wychodzi na jaw, bezwiednie, lecz nieubłaganie:

  -Słuchaj, stary! Wczoraj, jak jechałem z twoją żoną samochodem, to opowiedziała mi taki dowcip, że spadłem z łóżka.

                                         

    Na szczęście dla prawdy nie istnieje coś takiego jak śmierć. Usycha lub odchodzi w niepamięć tylko to, co kłamliwe!

                                                                          K L I K